Πολεμικές Τέχνες - Συνέντευξη με έναν από τους σπουδαιότερους δασκάλους ή όπως του αρέσει να τον αποκαλούν coach!

Το όνομα του Μάνος Κρίκης.

Πρώτη επαφή με τις πολεμικές τέχνες

Θυμάμαι σαν να ήταν χτες, ήμουν δεν ήμουν έξι χρονών, όταν πρωτοαντίκρισα ένα ομαδικό μάθημα πολεμικών τεχνών. Με κρατούσε η μητέρα μου από το χέρι κάνοντας μια βόλτα στην Γλυφάδα, μέχρι τη στιγμή, που περνώντας από ένα κτήριο κοίταξα από κάτι χαμηλά παράθυρα του υπογείου του. Εκεί φιλοξενούνταν η παραδοσιακή σχολή Tang Soo Do του master Lee. Το ένα λεπτό που κοίταξα, ήταν αρκετό για να καταλάβω τον κεραυνοβόλο έρωτα για το άθλημα. Ενθουσιάστηκα τόσο πολύ που κλαίγοντας παρακαλούσα τη μητέρα μου να με γράψει. Η άρνησή της, φοβούμενη μην χτυπήσω με πείσμωσε πάρα πολύ και μ΄ έκανε να το σκέφτομαι ακόμα περισσότερο. Το αποτέλεσμα ήταν πως δεν γράφτηκα σ’ εκείνη τη σχολή αλλά σε μια άλλη.

Τέσσερα χρόνια αργότερα…

Όταν στο Ελληνικό υπήρχε ακόμη η Αμερικάνικη Βάση, ένας Αμερικανός, γνωστός του παππού μου, ήταν εκπαιδευτής και είχε ανοίξει σχολή αυτοάμυνας στην ίδια περιοχή. Θυμάμαι τον Έντι, τον δάσκαλο. Ένας ψηλός, γεροδεμένος με βαριά φωνή, να μιλάει σπαστά Ελληνικά και να κάνει στρατιωτικές αυτοάμυνες. Ήμουν τυχερός γιατί αν δεν ήμουν γνωστός του δεν θα με δεχόταν στην σχολή λόγω ηλικίας. Όλοι οι μαθητές του ήταν πάνω από είκοσι χρονών… Οι στρατιωτικές αυτές αυτοάμυνες ήταν το σημερινό Krav Maga, που στις μέρες μας έχει γίνει της μόδας και είναι πλέον μια από τις πιο γνωστές πολεμικές τέχνες. Όταν η βάση έκλεισε και ο δάσκαλος Έντι γύρισε στο σπίτι του, δεν υπήρχε περίπτωση για μένα να μείνω εκτός χώρου. Η τύχη μου μ΄έστειλε να γίνω μαθητής ενός μεγάλου δασκάλου στο Tang Soo Do και του Hapkido, στον master κ. Κωνσταντίνο Βακαλέλη. Οφείλω πολλά σ’ αυτόν τον δάσκαλο που εκτός από πολεμικές τέχνες μας δίδαξε ήθος και τάξη. Έκατσα πέντε χρόνια κοντά του μέχρι που αποχώρισε προσωρινά, μαζί του κι εγώ. Δεν ήθελα να συνεχίσω την ίδια πολεμική τέχνη με άλλο δάσκαλο.

Ήταν όμως έτσι η ευκαιρία μου να πειραματιστώ και με άλλα συστήματα…

Η τύχη μου δεν μ’ εγκατέλειψε και με οδήγησε σε έναν άλλο μεγάλο δάσκαλο, τον κ. Μιχάλη Παπαντωνάκη. Ο sifu Μ. Παπαντωνάκης ήταν ήδη master στο Kung Fu - Wing Chun με πολλούς αγώνες και νίκες στο ενεργητικό του. Τότε μυήθηκα στα μυστικά του Wing Chun στο οποίο βρήκα την βάση για να φτιάξω συγκέντρωση, καλά χέρια, αντανακλαστικά και ταχύτητα. Ανά τακτά χρονικά διαστήματα μας επισκεπτόταν ο ίδιος ο Grand master William Cheung για σεμινάρια, για εξετάσεις και για να επιβλέπει την πρόοδό μας. Στο Wing Chun έφτασα στο δεύτερο level, έγινα δηλαδή sifu αλλά δεν μπορούσα να μείνω σε ησυχία. Πάντα ήθελα το κάτι παραπάνω. Έτσι λοιπόν παράλληλα ξεκίνησα kick boxing, καθαρά αγωνιστικό άθλημα εκείνη την εποχή, σε έναν άλλο μεγάλο δάσκαλο, στον κ. Γιώργο Μάλλιο. Ο δάσκαλος αυτός ήταν ο πρώτος που έφερε το kick boxing στην Ελλάδα, σε συνεργασία με τον μεγάλο αθλητή της εποχής τον Κώστα Λιακόπουλο, βγάζοντας πραγματικούς αθλητές και πρωταθλητές. Η σχολή-ακαδημία του, στους Αμπελοκήπους ήταν σχετικά μακριά για εμένα γι’ αυτό μετά από καιρό έφυγα από εκεί για να συνεχίσω με άλλους εκπαιδευτές όπως με τον Πάρη Βασιλικό, τον Μάριο Πέτρου, και για λίγο με τον Κώστα Τζώτζο. Έκανα επίσης ένα πέρασμα από το Μuai Thai με τον δάσκαλο Μπαραμπάτσα Μάριο στην Καλογρέζα.

Στο Kick Boxing είμαι κάτοχος μαύρης ζώνης, με βεβαιώσεις προπονητή αφού ακολούθησα και συνεχίζω να ακολουθώ, αρκετά σεμινάρια προπονητικής και αθλητικής ψυχολογίας.

Χωρίς να αφήσω το kung fu-wing chun και παράλληλα πλέον με το kick boxing, ασχολήθηκα με το Tae Kwon Do με τον δάσκαλο Μιχάλη Χρυσοφάκη στην σχολή του Μοσχάτου. Αν και διαφορετικό, μου φάνηκε πολύ οικείο γιατί είχα ήδη την εμπειρία χρόνων στο Tang Soo Do. Μέχρι τότε δεν είχα κλείσει τον κύκλο μου και ήθελα ακόμα το κάτι παραπάνω. Είχα φτάσει τα εικοσιπέντε μου, μέχρι που βρέθηκα στον πυγχμαχικό σύλλογο Ηρακλή Γαλατσίου. Εκεί με τον συναθλητή μου και δάσκαλο Γιώργο Πάγκαλο γέμισα τα κενά που είχα ως αθλητής του kick boxing. Θυμάμαι πάνω στο ring την στιγμή της προπόνησης, μου έδεναν τα πόδια με ένα σχοινάκι σε απόσταση μισού βήματος, για να μην μου φεύγουν αυθόρμητα λακτίσματα!

Στον στρατό λόγω του αγωνιστικού παρελθόντος μου, έγινα εκπαιδευτής-προπονητής στις αθλοπαιδίες, εκπαιδεύοντας εκτός από τον στίβο μάχης, τους συναδέλφους μου στις στρατιωτικές αυτοάμυνες και ανεπίσημα στο kickboxing. Θυμάμαι τις προσπάθειες που έκανα από τρία στρατόπεδα που πέρασα, να φτιάξω από ένα γυμναστήριο σε χώρους που ήταν κενοί και δεν λειτουργούσαν. Και τα κατάφερα, με την βοήθεια φυσικά και των άλλων συναδέλφων.

Το 1996 πέρασα επίσημα στην προπονητική

Ανοίγοντας στην Γλυφάδα σχολή kick boxing και kung fu- wing chun συνεταιρικά με τον φίλο και συναθλητή μου Στέλιο Ανεμοδουρά. Τότε κατεβάζοντας σε αγώνες καλά προπονημένους αθλητές πήραμε καλές θέσεις ως σχολή, βγάζοντας κι εγώ έτσι για πρώτη φορά ένα πολύ καλό όνομα ως προπονητής. Λίγο αργότερα ακολούθησαν αρκετές συνεργασίες με διάφορα γυμναστήρια και σχολές σε όλη την Αττική. Παράλληλα δούλευα ως personal trainer στα βάρη και στα cardio έχοντας πολλούς αθλητές και ιδιώτες.

Όταν αποφάσισα να αποχωρίσω

Κάπου εκεί ήταν η εποχή που συνέβησαν κάποια γεγονότα τα οποία με έκαναν να αποτραβηχτώ ως αθλητής και προπονητής από τους αγώνες, τις τότε ομοσπονδίες και τα γυμναστήρια.

Οι αγώνες στα ring εκείνης της εποχής περάσανε σε ένα επίπεδο που εγώ λόγω αξιοπρέπειας δεν μπορούσα να ακολουθήσω. Λόγω της μόδας και της εμπορικότητας επίσης των πολεμικών τεχνών αλλά και του personal training στους χώρους άθλησης, βρέθηκαν κάποιοι επιτήδειοι και ακόμα χειρότερα ανίδεοι, που κοιτάζοντας να κερδοσκοπήσουν εις βάρος κάποιων άλλων που δυστυχώς τους εμπιστεύτηκαν, βρέθηκαν σε καίριες θέσεις αρπάζοντας την ευκαιρία του εύκολου κέρδους. Υποτιθέμενοι επαγγελματίες γυμναστές, μη έχοντας εμπειρία και γνώση και χωρίς να ήταν ικανοί να ρυθμίσουν τις παραμέτρους των ασκήσεων, προπονούσαν τους “πελάτες” τους με τέτοιους τρόπους που προκαλούσαν τα γέλια και τα κλάματα σε αυτούς που ήξεραν και έβλεπαν απ΄ έξω ως παρατηρητές. Είναι περιττό να σχολιάσουμε τώρα τις ζημιές που έπαθαν στην υγεία και στα σώματά τους τα θύματα όπως τους λέω εγώ, από τις λανθασμένες ασκήσεις που τους έβαζαν να κάνουν οι ειδήμονες αυτοί personal trainers. Ο γυμναστής ή ο προπονητής είναι σαν το γιατρό. Η θα είναι καλός και θα σε σώσει ή θα είναι απατεώνας και θα σε σκοτώσει! Ο προπονητής-δάσκαλος του kick boxing τώρα, ή της οποιαδήποτε παραδοσιακής πολεμικής τέχνης θα πρέπει να έχει μεταδοτικότητα, υπομονή, επιμονή και αγάπη για το άθλημα και τον αθλητή του. Υπάρχουν πολλοί καλοί αθλητές με διακρίσεις αλλά δεν είναι καλοί δάσκαλοι γιατί τους λείπει η μεταδοτικότητα. Είναι ατομιστές χωρίς να τους ενδιαφέρει να προσφέρουν γνώση και θα το κάνουν περισσότερο για το εύκολο κέρδος ή για το όνομα.

Εγώ λοιπόν, δεν ήθελα να γίνω μέλος του συγκεκριμένου συστήματος γι’ αυτό αποφάσισα να αποχωρίσω με αξιοπρέπεια και με το κεφάλι ψηλά. Δεν μπορούσα να μείνω ήσυχος όμως κι έτσι άνοιξα πορεία γι΄άλλους ορίζοντες χωρίς να φύγω από τον χώρο. Εκπαιδεύτηκα επίσημα στο Krav Maga και στην τεχνική “AMOK” από τους εκπαιδευτές Christian Haastert και Κωνσταντίνο Σταμούλη σε μάχη σώμα με σώμα, άοπλη και ένοπλη, σε πραγματικές συνθήκες και σε στίβους μάχης. Ακολούθησαν πολλά σεμινάρια όπως και δουλειές φύλαξης και προστασίας υψηλών προσώπων, συμβαδίζοντας πάντα με τις πολεμικές τέχνες, με αποτέλεσμα σήμερα να μπορώ να οργανώνω ο ίδιος σεμινάρια αλλά και να εκπαιδεύω ομάδες προστασίας και φύλαξης για VIP.

Η επιστροφή

Το 2004 είχα την τύχη να γνωρίσω έναν μεγάλο αθλητή και δάσκαλο του Shidokan, kickboxing και τριάθλου, στη Βόρεια Ελλάδα, τον κ. Πάρη Παρισίδη. Έτσι ξεκίνησα αρκετά ταξίδια στην Θεσσαλονίκη, στον Σταυρό και στην Ασπροβάλτα όπου διατηρεί αρκετές σχολές, για σεμινάρια, επιδείξεις και αγώνες. Αναπτύξαμε μεγάλη φιλία ενώ σήμερα συνεργαζόμαστε κάτω από την ομπρέλα της ομοσπονδίας και της αθλητικής ένωσης μαχητικών αθλημάτων.

Που με βρίσκεται

Πριν από λίγο καιρό μου έγινε πρόταση από την κυρία Φιλάνθη Αγγελάκου, πρωταθλήτρια στο Tae Kwon Do και ιδιοκτήτρια δυο σχολών Tae Kwon Do για παιδιά και εφήβους, στην περιοχή της Γλυφάδας, για να διδάσκω kickboxing και αυτοάμυνα σε μια από τις δυο σχολές της. Η πρότασή της λοιπόν με τίμησε ιδιαίτερα, δίνοντάς μου έτσι την ευκαιρία να επιστρέψω δριμύτερος στον χώρο της προπονητικής.

Αλλά και στο κέντρο

Για το νέο έτος , είχα την τύχη και την τιμή να με καλέσει η κ.Μαίρη Βανδώρου, ιδιοκτήτρια και διευθύντρια της σχολής χορού ΤΕΧΝΟΡΟΗ, απέναντι απ´το υπέροχο Σπίτι του Ηθοποιού, και να μου ζητήσει να αναλάβω ένα νέο κομμάτι στη σχολή όπου με συνεχή καλλιτεχνική, επιμορφωτική και πολιτιστική παρουσία εδώ και 38 χρόνια προσθέτει μαζί με τα ήδη υπάρχοντα προγράμματα Μπαλέτου, Σύγχρονου Χορού, Τζαζ, Λάτιν, Πιλάτες, Χορωδίας, Θεατρικού Παιχνιδιού και προγράμματα Πολεμικών Τεχνών.

Έτσι λοιπόν τώρα εργάζομαι ταυτόχρονα και στους δυο αυτούς χώρους, αν και η πρώτη αγάπη στον χώρο της προπονητικής, είναι και η παντοτινή λένε.

Γιατί να με εμπιστευτείτε

Αφού μέσα σε αυτά τα χρόνια, πήρα μέρος σε αγώνες Semi Contact, Full Contact, kickboxing και σε αγώνες επίδειξης, πέρασα από την ομοσπονδία της ΠΕΚ, σημερινή ΠΟΚ, στην ΕΜΑ(Ένωση Μαχητικών Αθλημάτων) και κατόπιν στην ΕΟΠΤ(Ελληνική Ομοσπονδία Πολεμικών Τεχνών). Με τον πρόεδρο κ. Σμιάρη Θωμά και με τον γενικό γραμματέα και υπεύθυνο δημοσίων σχέσεων της ομοσπονδίας κ. Πάρη Παρισίδη προσπαθούμε να εντάξουμε κι άλλες σχολές που επιθυμούν να προβληθούν και να συμμετέχουν σε αγώνες ή σε επιδείξεις. Ως προπονητής της ΕΟΠΤ πλέον, ακολουθώ αυτό που αγαπάω, προσπαθώντας να φανώ χρήσιμος και να μεταδώσω τη γνώση που έχω μαζέψει όλα αυτά τα χρόνια της πορείας μου στο χώρο.

Στον τομέα της αυτοάμυνας έχω καταφέρει κι έχω συνδυάσει τις τεχνικές του Wing Chun με το Krav Maga, αν και το Krav Maga είναι ήδη ένα συνονθύλευμα πολεμικών τεχνών, βγάζοντας έτσι ένα άμεσο και καίριο αποτέλεσμα αυτοπροστασίας σε διάφορες συνθήκες επίθεσης και επιβίωσης.

Στο kickboxing, ακολουθώντας την γραμμή της ομοσπονδίας, έχω προσθέσει βάση της εμπειρίας μου, εκτός από επιπλέον τεχνικές, και πλειομετρική προπόνηση όπως επίσης και αρκετό cardio για αύξηση της φυσικής κατάστασης των αθλητών.

Το cardio kickboxing είναι το επόμενο επίπεδο άθλησης αφού απευθύνεται σε όλους τους ανθρώπους, ανεξαρτήτου ηλικίας ή φύλου και δεν χρειάζεται τον εξοπλισμό του αγωνιστικού kickboxing. Ο συνδυασμός της αγωνιστικής αυτής τεχνικής με την αεροβική προσελκύει όλο και περισσότερο κόσμο στις μέρες μας. Έτσι λοιπόν τα οφέλη που μπορεί να αποκομίσει κάποιος που θα ασχοληθεί ενεργά ή έστω και σε ποιο ήπιους ρυθμούς με τις συγκεκριμένες προπονήσεις, είναι πάρα πολλά και σημαντικά, ιδίως στις δύσκολες εποχές που διανύουμε.

Γιατί να επιλέξετε ΕΣΕΙΣ να ασχοληθείτε με τις πολεμικές τέχνες

Η έκκριση της ενδορφίνης της ορμόνης του εγκεφάλου, κατά την διάρκεια της προπόνησης αλλά και για αρκετό χρόνο από την λήξη της, δημιουργεί μια αίσθηση εφορίας κι ευεξίας απομακρύνοντας τις κακές σκέψεις και την αρνητική ψυχολογία. Είναι ο εχθρός της κατάθλιψης μειώνοντας το στρες και το άγχος της καθημερινότητας. Το ξέσπασμα στον σάκο ή στους στόχους προπόνησης, ακόμα και σε αντίπαλο, είναι το καλύτερο αγχολυτικό.

Στα 45 λεπτά προπόνησης, 4 φορές την εβδομάδα αυξάνεται ο μεταβολικός ρυθμός καύσεων θερμίδων οδηγώντας έτσι τον οργανισμό να καίει τα περιττά κιλά. Ήδη μέσα σε ένα μήνα ο αθλούμενος θα προσέξει μεγάλη διαφορά στο σώμα του, εκτός από την ψυχολογία του, αναδεικνύοντας μύες που είχε ξεχάσει ότι έχει.

Χρησιμοποιείται ως κίνητρο για την καθημερινότητα αφού ο αθλούμενος περνάει σε άλλο επίπεδο, προσέχοντας πλέον συνειδητά τις διατροφικές του συνήθειες και δημιουργώντας έναν πιο υγιεινό τρόπο ζωής.

Το αναπνευστικό και το καρδιαγγειακό σύστημα λειτουργούν πιο καλά, η καρδιά αντλεί το αίμα γρηγορότερα ανεβάζοντας την αντοχή, ενώ η πίεση του αίματος επανέρχεται σε φυσιολογικά επίπεδα.

Ο εγκέφαλος, οι αρθρώσεις, οι τένοντες και οι μύες συνεργάζονται σε τέτοιο βαθμό κάνοντας το σώμα μια μηχανή ισορροπίας και αρμονίας.

Ανεβάζει την αυτοπεποίθηση την στιγμή που λειτουργεί εκτός από γυμναστική, ως και αυτοάμυνα. Αυτό για πολλούς θεωρείται πιο βασικό από την απώλεια βάρους και γράμμωσης του σώματος.

Αυτό που δεν πρέπει να γίνεται από εμάς τους προπονητές όμως είναι να λέμε ψέματα και λόγια που ηχούν ωραία στ’ αυτιά του κόσμου που μας εμπιστεύεται. Δυστυχώς αυτό είναι ένα μεγάλο φαινόμενο που συμβαίνει από αρκετούς δασκάλους στον χώρο των πολεμικών τεχνών. Πρέπει να παραδεχόμαστε την αλήθεια, πως δεν είμαστε δηλαδή υπεράνθρωποι κι έτσι δεν μπορούμε να φτιάξουμε υπεράνθρωπους. Πάντα υπάρχει κάποιος πιο δυνατός από εμάς, αρκεί να μην βρεθεί στον δρόμο μας. Αυτό είναι το ρητό μου το οποίο το λέω σε όλους τους αθλητές μου. Δεν μπορούμε λόγω της θέσης μας να παραμυθιάζουμε τον κόσμο, παρουσιάζοντας εμάς ως αήττητους και να υποσχόμαστε πως έτσι θα κάνουμε κι εκείνους, γιατί εάν έρθει μια πραγματικά δύσκολη και ρεαλιστική στιγμή όλα θα καταρρεύσουν και εκείνοι που ζούσαν σε ουτοπίες νομίζοντας πως είναι υπερπολεμιστές θα βρεθούνε ξαφνικά στα Τάρταρα.

Μη έχοντας το “ψώνιο” του δασκάλου, δεν έχω την απαίτηση να με βλέπουν οι αθλητές μου από απόσταση αλλά από κοντά, σαν συναθλητή και φίλο τους. Μ΄ αρέσει πολύ όταν με φωνάζουν coach και όχι δάσκαλο. Τους λέω αθλητές μου και χαριτολογώντας καμάρια μου και όχι μαθητές μου, γιατί κι εγώ μαθητής είμαι ακόμη, πάντα μαθαίνω. Απλά τυχαίνει να είμαι μια τάξη παραπάνω, όπως και κάποιοι άλλοι που είναι πολλές τάξεις παραπάνω από εμένα…

Τους βλέπω σαν παιδιά μου και χαίρομαι περισσότερο από αυτούς όταν παίρνουν κάποια διάκριση μέσα στα ring και λυπάμαι περισσότερο με τις ήττες τους. Έτσι νομίζω πως θα πρέπει να είναι ο προπονητής. Φίλος και πατέρας που θα συμβουλεύει ανάλογα τον αθλητή-παιδί του, που θα τον αγαπάει, θα του λέει την αλήθεια όσο πικρή και να είναι, θα βοηθάει και θα καμαρώνει για την πρόοδό του και θα τον στριμώχνει όταν εκείνος τεμπελιάζει ή παρασπονδεί χωρίς να τον προσβάλει, να τον βρίζει και να του μιλάει άσχημα.

Όλοι μαζί βγάζουμε την προπόνηση, αθλούμαστε, ανταλλάσουμε απόψεις, βρίσκουμε τα προπονητικά λάθη μας, μαζί ιδρώνουμε και μαζί γελάμε. Την στιγμή που υπάρχει η αξιοπρέπεια και ο σεβασμός ανάμεσά μας δεν χρειάζεται η απόσταση. Προσπαθούμε μαζί σαν ομάδα και όχι ατομικά. Αυτό είναι που θέλω να περάσω στις σχολές και στα γυμναστήρια που δουλεύω, το ομαδικό αθλητικό πνεύμα. Εμείς οι άνθρωποι χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλο για να επιβιώσουμε, κανείς δεν μπορεί πραγματικά μόνος του.

Για πληροφορίες

manoskrikis@yahoo.gr