Aν δεν έχεις τίποτα, αγάπα τον εαυτό σου!

Γράφει η Δώρα Ιωακειμίδου

«Δεν αντέχω άλλο τις διαπιστώσεις!
Λύσεις χρειάζομαι, για να μη χαθεί ένα ακόμη ταλέντο…», κατέληξε ο Χ., πατέρας νεαρού ποδοσφαιριστή, μιλώντας μου την περασμένη Κυριακή, έξω από γνωστό αθλητικό κέντρο της Θεσσαλονίκης.
«Ηρθα να δω το σημερινό ματς Νέων, όχι γιατί με ενδιαφέρει η αγωνιστική δράση των συγκεκριμένων ομάδων, αλλά με την ελπίδα, μήπως και βρω να πείσω κάποιον από τους μάνατζερ που συγκεντρώνονται σε ανάλογα ματς, να αναλάβει το παιδί μου», μου εξήγησε λυπημένα.

«Ο Κ. , ο γιος μου, βλέπεις είχε την έμπνευση να ενταχθεί στις ακαδημίες μεγάλης ομάδας επιπέδου Superleague, για να έχει μία καλύτερη τύχη. Άλλωστε όλα έδειχναν πως εκεί θα πάει το πράγμα. Θα παίζουν με μικρούς στις πρώτες ομάδες. Έλληνες και μικρούς λόγω κρίσης. Το περασμένο καλοκαίρι η ομάδα υποβιβάστηκε και έτσι μοιραία η ομάδα Νέων που ανήκε ο γιος μου διαλύθηκε. Τα παιδιά έψαξαν ομάδες. Αλλα βολεύτηκαν σε τοπικές, άλλα σε πιο σπουδαίες. Εγώ δεν βρήκα καμία που να μας θέλει, είτε γιατί στη θέση του Κ. είχαν, είτε γιατί πρόλαβαν άλλοι. Και στο φινάλε της μεταγραφικής, δεν είχα χρόνο να βρω μεγάλο σύλλογο.
Δεν ήμασταν και προετοιμασμένοι για ανάλογες καταστάσεις, κι έτσι αναγκάστηκα να τον μεταγράψω ως ερασιτέχνη σε μία ομάδα του Περιφερειακού Πρωταθλήματος, για να παίζει τουλάχιστον στα περισσότερα παιχνίδια βασικός, αλλά και να είναι κοντά στο σπίτι του. Δεν είμαστε για έξοδα άλλωστε.
Εντύπωση κακή μου έκανε πως κανένας από την ομάδα που διαλύθηκε, δεν έβαλε πλάτη για τα παιδιά μας! Αποχώρησαν και μας άφησαν στο έλεος...

Σκέφτηκα πως στην ομάδα που πήγε και θα τελείωνε το Λύκειο με την ησυχία του και παιχνίδια θα είχε ως παίκτης της πρώτης ομάδας στη Δ΄ εθνική. Μετά τη λήξη της σεζόν και με ηρεμία, θα αποφασίζαμε με το παιδί μου και τους προπονητές του τι θα κάναμε.

Δυστυχώς, όμως μας ήρθε και δεύτερη κεραμίδα!», μου είπε, με τη φωνή του να χαμηλώνει μαζί με το κεφάλι του…

«Και η δεύτερη ομάδα που επιλέξαμε να εντάξουμε το παιδί, τιμωρήθηκε για κάποια παλιά χρέη, και σταμάτησαν να ορίζονται παιχνίδια. Οι άνθρωποι της ομάδας μας καθησύχασαν, λέγοντάς μας πως θα βρεθεί λύση και πως ο σύλλογος θα δικαιωθεί. Οι μέρες περνούσαν, λύση δεν φάνηκε, και εκτός από τις προπονήσεις, και κάποια φιλικά με τοπικές ομάδες, τίποτα δεν έγινε… Ολοι οι γονείς, που είχαμε κοινό πρόβλημα, αρχίσαμε να απελπιζόμαστε και αποφασίσαμε να βρούμε νέα στέγη…

Αλήθεια, έψαξες να βρεις ομάδα για ένα παιδί στη μεταγραφική περίοδο του Ιανουαρίου, χωρίς μάνατζερ;

Εγώ δεν είμαι ούτε παράγοντας, ούτε προπονητής, ούτε δημοσιογράφος, ούτε οικονομικά ευκατάστατος. Ενας πατέρας που νοιάζεται και αγαπά το παιδί του είμαι. Δεν γνωρίζω κανέναν στο κύκλωμα. Ενας πατέρας που θέλει να δει το παιδί του να πραγματοποιεί τα όνειρά του είμαι…

Λοιπόν, επειδή εγώ έψαξα, δεν υπάρχει τίποτα εκεί έξω. Σε πληροφορώ πως καμιά ομάδα δεν μπορεί ή δεν θέλει να κάνει επαγγελματία έναν... παγκοσμίως άγνωστο νεαρό, που είχε την ατυχία να βρεθεί σε ομάδες που δυαλύονται λόγω χρεών.
Το γνωρίζεις πως η ΑΕΚ, ο Παναθηναϊκός, και άλλες ομάδες ανάλογου επιπέδου, αλλοτινοί κολοσσοί δεν μπορούν να κάνουν μεταγραφές στα τμήματά τους τον Ιανουάριο, γιατί δεν έχουν φορολογική ενημερότητα; Εγώ δεν το ήξερα και με την ευκαιρία έμαθα πως είναι και πολλές άλλες ομάδες που αδυνατούν να πάρουν παίκτες, ακόμη και με μηδαμινό συμβόλαιο!

Εμαθα στην αναζήτησή μου για ομάδα στο παιδί μου, ρωτώντας δεξιά και αριστερά πως οι παίκτες που διαγκωνίζονται για μία θέση στο ρόστερ, παίκτες επιπέδου Α εθνικής, παρακαλάνε να τους πάρουν δωρεάν! Τζάμπα, πως το λένε! Μέχρι το καλοκαίρι τουλάχιστον να παίξουν, να βρίσκονται σε δράση και μετά έχει ο Θεός!
Αν γίνονται τέτοιες κινήσεις απελπισίας, από διάσημους παίκτες, που έχουν και μία εμπειρία, το δικό μου παιδί θα γυρίσουν να κοιτάξουν; Και μάλιστα χωρίς γνωστό μάνατζερ και ιστορικό ατυχίας;

Επίσης, έμαθα πως πολλές ομάδες κινδυνεύουν με διάλυση. Πρόσφατα αποσύρθηκε ο Διαγόρας Ρόδου. Στο Βόλο ακόμη ψάχνονται... Οι ομάδες Νέων της Καβάλας και άλλων συλλόγων τι απέγιναν; Και η Βόρεια Ελλάδα γενικά έχει σοβαρά θέματα να λύσει στα ποδοσφαιρικά της... Ούτε συμβόλαιο να ζητούσα.Φαντάσου που φτάσαμε! Να παρακαλάμε να πληρώσουμε τις ομάδες και να μη βρίσκονται πόρτες ανοιχτές!

Για αυτό ήρθα εδώ σήμερα, μήπως βρω κανέναν να τον αναλάβει και να τον κάνει επαγγελματία σε μια οποιαδήποτε ομάδα.Μακάρι να τον πάει έξω να σωθεί, αν και τρομακτικά δύσκολο χωρίς βιογραφικό και συμμετοχές στις Εθνικές. Θα πληρώσω μέχρι και τα ένσημά του εγώ, αν βρεθεί ομάδα που να θέλει να τον κάνει επαγγελματία! Μόνο να μη χαθεί…
Γιατί αλλιώς ως το καλοκαίρι που θα παίζει;

Μόνο με προπονήσεις θα τη βγάλει και αυτές που; Ποιος θα τον πάρει χωρίς δελτίο; Αν δεν ήταν υποχρεωμένος να ενταχθεί αποκλειστικά και μόνο ως επαγγελματίας, ίσως κάναμε κάτι… Αλλά πλέον χάσαμε και αυτή τη δυνατότητα! Δυο άκυρες ομάδες σε λίγους μήνες είναι πολύ για έναν παιδί!
Και είναι πολλά τα παιδιά που έχουν το ίδιο πρόβλημα με το δικό μου. Αραγε όλα αυτά τα παιδιά τι θα απογίνουν; Το σκέφτηκε ποτέ κανείς αυτό όταν τιμωρεί τους συλλόγους για χρέη; Αλλά ποιος έχασε το δίκιο του για να το βρω εγώ!
Εδώ διαλύθηκε η χώρα και γεμίσαμε άστεγους, το δικό μου το θέμα φαντάζει σχεδόν αστείο στα σοβαρά ζητήματα επιβίωσης που έχει να λύσει ο περισσότερος κόσμος! Αντε μη σε ζαλίζω άλλο με τα δικά μου… Πάντως αν μάθεις κάτι, ή κάποια ομάδα να ψάχνει παίκτη, καλό παίκτη, να μη με ξεχάσεις! Εσείς οι δημοσιογράφοι όλα τα μαθαίνετε. Ισως ακούσεις κάτι εκεί στην εφημερίδα...». Με αυτές τις λέξεις με χαιρέτισε και έφυγε να πάει σε ένα πηγαδάκι με διαμεσολαβητές που γελούσαν δυνατά, άραγε με ποιο αστείο;

Τον σκεφτόμουν για ώρες μετά τον συγκεκριμένο πατέρα. Μου έμεινε η πίκρα του. Σαν να ζητούσε δουλειά για το παιδί του καιπαρακαλούσε τους πάντες που ενδεχομένως να μπορούσαν να βοηθήσουν. Κυρίως αναλογίστηκα τα χαμένα όνειρα δεκάδων παικτών που δεν έχουν πλέον ποδοσφαιρική στέγη ούτε και γνωριμίες.
Όχι, γιατί δεν έκαναν κάτι καλά οι ίδιοι, αλλά γιατί οι ομάδες τους αποσύρθηκαν από τα πρωταθλήματα λόγω χρεών και δεν νοιάστηκαν για αυτά!

Σημεία των καιρών και αυτά. Σημάδια της παρακμής και της κρίσης

Προσωπική μου άποψη είναι να μην απελπίζεται κανείς με τις απανοτές δυσκολίες ή ατυχίες. Να μένει στο όνειρό του πιστός και να το παλεύει.

Aν δεν έχεις τίποτα, αγάπα τον εαυτό σου. Εχει ο καιρός γυρίσματα για τους καλούς παίκτες. Με υπομονή και δουλειά πάντα κάτι βρίσκεται. Αν όχι σε αυτή τη μεταγραφική περίοδο που σε λίγες μέρες εκπνέει έτσι κι αλλιώς, αλλά στην επόμενη, του καλοκαιριού, ως τον Μάη, υπομονή και θετική σκέψη, και πολλά δοκιμαστικά.
Τότε είναι λίγο πιο απλά τα πράγματα, γιατί όλες οι ομάδες ανανεώνονται. Και πάντα δοκιμάζουν πολλούς νέους παίκτες. Ειδικά αν τους έχουν δει νωρίτερα.
Αν αξίζει κάποιος, και συνεχίζει να πιστεύει στον εαυτό του χωρίς να καταβάλεται, στο μέλλον δικαιώνεται.

Το ποδόσφαιρο θα ζήσει. Πουλάει τόσο, που θα ζήσει, είναι δεδομένο, αρκεί να βρίσκει έδαφος για να πατάει επάνω του, δηλαδή αρκεί να υπάρχει κράτος. Μαζί με το ποδόσφαιρο θα ζήσει, είναι βέβαιο, και η αγορά του. Δηλαδή το μέρος της αγοράς που βλέπει την ευκαιρία και προσπαθεί, με σχέδιο, όχι τυχοδιωκτικά, να την αρπάξει. Διότι το ποδόσφαιρο ήταν, παραμένει και θα είναι πάντα... κουφέτο! Να πάρεις και για το γάμο σου… που λέει και ο ομορφάντρας της διαφήμισης έξω από το γήπεδο.

Αφιερωμένο στα παιδιά που γκρέμισαν οι ομάδες τους, αλλά όχι τα όνειρά τους.

http://acadimies.gr/