Ο Χάρι μεγάλωσε και οι συνθήκες πλέον παύουν να είναι ένα παραμύθι

Η μαγεία δεν εξαντλείται πια στα σκουπόξυλα ούτε στους αγώνες Quiddich...
Ο Χάρι πρέπει να δαμάσει τη σκοτεινή του πλευρά, να περπατήσει στο τούνελ της καταστροφής για να σώσει όχι μόνο τον εαυτό του αλλά και ολόκληρο τον κόσμο της Μαγείας.


Το τελευταίο βιβλίο της σειράς, “Οι κλήροι του Θανάτου” ήταν το αποκορύφωμα μιας απίστευτα δομημένης ιστορίας, που έμπλεκε αριστουργηματικά τη δράση, τη μαγεία και τους χαρακτήρες, τη φαντασία με την πραγματικότητα.


Η τελευταία ταινία της σειράς, "Οι κλήροι του Θανάτου", δίνει νέα πνοή στο δημιούργημα της JK Rowling.


Με ένα αριστουργηματικό πρώτο μέρος, το φινάλε του Χάρι Πότερ είχε δύο πάρα πολύ μεγάλες ευθύνες:


Η πρώτη να συνεχίσει το ρυθμό, την ένταση και την έμπνευση του πρώτου μέρους.


Η δεύτερη να ικανοποιήσει τους φανατικούς της σειράς και να κλείσει την ιστορία το ίδιο δυνατά με το βιβλίο.


Τα κατάφερε και στα δύο – και με το παραπάνω.


Και αυτό γιατί ναι μεν συνέχισε στο ίδιο μοτίβο διατηρώντας την εξαιρετική φωτογραφία, την ευρηματική σκηνοθεσία και την υποβλητική (και άκρως ενήλικη) ατμόσφαιρα του πρώτου μέρους των Κλήρων του Θανάτου.


Εδώ όμως τη μεγάλη έκπληξη την κάνουν οι τρεις πρωταγωνιστές. Έπρεπε να περάσουν έξι ολόκληρες ταινίες για να καταλάβουμε ότι αυτοί οι τρεις ηθοποιοί έχουν ταλέντο στην υποκριτική.


Για πρώτη φορά, είδαμε τον Ντάνιελ Ράντκλιφ να μετατρέπεται σε αληθινό Χάρι Πότερ και όχι στην καρικατούρα του χαρακτήρα που υποδύεται.


Ώριμος και μετρημένος καταφέρνει να αποκτήσει μια εκρηκτική χημεία με τον “αντίπαλο” του, τον Ρέιφ Φάινς, που δίνει ένα πραγματικό ρεσιτάλ ερμηνείας (χωρίς υπερβολές).
 
Δεν υπήρχε ένα δευτερόλεπτο σε όλη την ταινία που να μην ένιωθες πως Χάρι και Βόλντερμορτ είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.


Για άλλη μια φορά, η Μάγκι Σμιθ δίνει το δικό της στίγμα με τη φλεγματικότητα της, ενώ η Έλενα Μπόναμ Κάρτερ σε ρόλο που της μοιάζει να έχει γεννηθεί γι' αυτόν!


Το μόνο αδύναμο σημείο ήταν οι απουσία πολλών χαρακτηριστικών γεγονότων που είχαν γίνει στο βιβλίο, αλλά λόγω οικονομίας χρόνου δεν χώρεσαν στην ταινία.


Αυτό βέβαια συμβαίνει στην πλειονότητα των ταινιών που βασίζονται σε μυθιστορήματα, όμως δεν μπορείς να δείχνεις το αποτέλεσμα μιας πράξης, χωρίς να έχεις δείξει την αρχή και την εξέλιξη της.