Όταν τα ταμπού πέφτουν και ο έρωτας γίνεται βουλιμία

Υπάρχει ένας σύγχρονος προβληματισμός σε άνδρες και γυναίκες, ότι, παρά τη σεξουαλική απελευθέρωση άρα και τη χαλάρωση των ταμπού και των κανόνων, οι δυσκολίες της σεξουαλικής ζωής έχουν αυξηθεί.
Η φράση «δεν υπάρχουν άνδρες πια» αλλά και η αντίστοιχη «δεν υπάρχουν γυναίκες» ακούγεται πολύ συχνά και βέβαια εκφράζει με παραδοξότητα ασφαλώς ότι, παρά την αφθονία και των δύο φύλων σε διαθεσιμότητα για σεξουαλική σχέση, οι άνθρωποι δεν είναι ευχαριστημένοι.

Μοιάζει να είναι μια διαμαρτυρία σιωπηλή και υποκριτική ταυτόχρονα, ότι ναι μεν σήμερα η ανεύρεση σεξουαλικής ηδονής αφθονεί, αλλά δεν ικανοποιεί... Ωστόσο, μη γυρίσουμε και στα παλιά, όπου ο γάμος και ο οίκος ανοχής ήταν συγκοινωνούντα δοχεία.

Στον έρωτα και στην επιθυμία οι άνθρωποι δεν κατανοούν πως υπάρχει ευθεία αναλογία ανάμεσα στη δυσκολία και τα εμπόδια μέχρι την ηδονική ανταμοιβή.Η ανθρώπινη φύση στα βασικά ένστικτα για ζωή, όπως η πείνα, η δίψα, ο έρωτας, ο φόβος, έχει καλλιεργήσει στάδια δυσκολίας, για να υπάρχει και νόημα στην ανταμοιβή και εξάρτηση από αυτήν.

Ένα παράδειγμα, αν το φαγητό ήταν καθημερινά άφθονο και άθλιο σε μια υπερπροσφορά, δεν θα μας άρεσε και τότε θα πεθαίναμε από την πείνα.

Γι' αυτό, όταν πεινάμε, δεν τρώμε απλώς ένα καρβέλι ψωμί, αλλά το συνδυάζουμε με ποικίλες εκλεκτικές τροφές ή, όταν παραπεινάσουμε σε βαθμό στέρησης και τιμωρίας, τότε το πιο απλό τρόφιμο αποκτά φοβερή υπεραξία.Στον έρωτα υπάρχει μια αντιστοιχία, η έντονη επιθυμία για τον άλλο υπάρχει όταν μας λείπει ή όταν η παραμόρφωση του αισθήματος κάνει το έλλειμμα μεγαλύτερο από ό,τι είναι στη πραγματικότητα και για αυτό και η επιθυμία να τον δούμε αποκτά τρομακτικές διαστάσεις «τρελός από έρωτα... λέμε».

Σκεφτείτε πόσο πιο ηδονικό είναι ένα ποτήρι νερό, όταν διψάμε, και πόσο αδιάφορο, όταν το έχουμε δίπλα μας, αλλά δεν μας χρειάζεται.

Η σημερινή κοινωνία της πληροφορίας και της τηλεόρασης, όπου οι άνθρωποι βλέπουν, αλλά δεν σκέφτονται, γιατί απλώς δεν προλαβαίνουν, αφού το μέσο δεν είναι ακόμα διαδραστικό, μοιάζει να οδηγείται σε μια παθητική στάση, όπου το «βλέπω» μπορεί να αντικαταστήσει το «κάνω».


http://www.zougla.gr