23 χρόνια χωρίς τον Άσιμο

Ήταν 17 Μαρτίου του 1988.
  Ο Νικόλας Άσιμος βρέθηκε κρεμασμένος στο σπίτι του στα Εξάρχεια.
Τραβηγμένος απ' τον κόσμο τελευταία, δεν είχε πια το κουράγιο που είχε παλιότερα να βγαίνει στην Πλατεία και να στήνει αυτοσχέδιες παραστάσεις και happennings που στόχευαν στην αφύπνιση του κόσμου για μια αναρχική, όπως ονειρευόταν, κοινωνία.
 Ήταν που ένα χρόνο πριν βρέθηκε άδικα στη φυλακή, διότι τον κατηγόρησε κάποια για βιασμό, αλλά δεν απο΄δείχτηκε ποτέ. Έτσι, του έμεινε απλά η ρετσινιά στην ψυχή του.
Γιατί ένοχα ή αθώα δεν είναι τα χέρια. Είναι η ψυχή. Και του Νικόλα σίγουρα ήταν αθώα.
 

  "...Ήταν σαν να πέρασε από δώ ο Έτσι και να μας έδωσε ζωή, και να γινήκαμε όλοι έτσι, και ξαναφεύγοντας ο Έτσι ρούφηξε όλη τη ζωή, παίρνοντας πίσω ό,τι είχε δώσει. Μαζί και μια σταγόνα απ' τον καθέναν. Ίσως του χρειαζόταν για να 'χει τη δύναμη να περπατά, για το αίμα που 'χε χάσει. Ίσως αυτό νομίζουν όλοι. Κι ίσως γι' αυτό τον αποφεύγουν, τον βρίζουν και τον θεωρούν αλήτη. Ίσως το πήρα κι εγώ έτσι. Αλλά τον ξέρω 'γώ τον Έτσι. Και ήμουν πριν κι εγώ σαν Έτσι. Θέλει κουράγιο να 'σαι Έτσι. Για να μπορείς να παραμένεις έτσι, πρέπει να παίζεις την ψυχή σου. Κι εγώ το ξέρω, δεν είν' έτσι. Και ο καθένας είν' ο Έτσι..."

  Είναι δύσκολο να είσαι ο Έτσι λοιπόν, αλλά ο καθένας είναι ο Έτσι.

Για αυτό πολέμησε λοιπόν ο Άσιμος. Για να βγάλει στην επιφάνεια τον Έτσι που κρύβει ο καθένας μας. Προφανώς δεν τα κατάφερε. Αλλά άξιζε ο αγώνας του.

Γιατί αγωνιζόμενος βρήκε τον δικό του Έτσι.

Και μας έδειξε πόσο δύσκολο και επικίνδυνο είναι αυτό το παιχνίδι με τις ισορροπίες μας. Κοινωνικές, ψυχολογικές ισορροπίες. Δεν είναι εύκολο να ζεις μονίμως ακροβατώντας στο σκοινί  που ενώνει τον επαναστάτη φιλόσοφο και το γραφικό και γελοίο καραγκιόζη. Διότι αυτή είναι η εικόνα που αποπνέει ο κάθε Έτσι.

Όσο μας βολεύει ή δεν μας ενοχλέι είναι ο επαναστάτης φιλόσοφος.

Όταν όμως ενοχλήσει κι εμάς, τότε γίνεται ο γελοίος και γραφικός καραγκιόζης.

  Ο Διογένης του 20ού αιώνα "άνθρωπο ζητούσε" με το φανάρι του.

Το μόνο που ζήτησε ήταν "να μην του κρύβουν τον Ήλιο".

 

  Λένε πολλοί πως ο Άσιμος έλεγε παλαβομάρες.

Ναι, είχε τρέλα ο Άσιμος.

Ήταν "λιγουλάκι πικρός, μα τόσο ανώδυνα ωραίος τρελός", όπως έγραψε κι ο Σιδηρόπουλος σ ένα τραγούδι του.

  Ανώδυνος για όσους αδιάφορα γύριζαν το κεφάλι τους απ την άλλη ή για όσους ακούν με συμπάθεια το "Μπαγάσα" και σιχαίνονται την "Μπαταρία"

Ανώδυνος για όσους πλησιάζουν τις ιδέες του, τα τραγούδια του απλά για να κάνουν το εφηβικό τους ξέσπασμα.

  Επώδυνος όμως για όσους ψάχνουν τον Έτσι τους και δυσκολεύονται.

Ή για όσους τον βρήκαν και από φόβο τον ξαναέκρυψαν στην ντουλάπα, τον κλείδωσαν και κατάπιαν το κλειδί.

Επώδυνος για όσους κάνουμε εκπτώσεις στη φιλοσοφία μας για να ζήσουμε πιο "άνετα".

"Παράτησε τα όλα να ζήσουμε άβολα, οι άλλοι όπως βαδίζουν κι εμείς ανάποδα"...

  Αυτός ο άνθρωπος είχε και έχει την τάση να μας ξεβολεύει.

Να μας χtυπάει το καμπανάκι μέσα μας και να μας φωνάζει "Quo vadis?"

Μας συμφέρει να τον ξεχνάμε συνήθως για να τα πάμε καλά με τον καθημερινό εαυτό μας, τον συμφεροντολόγο εαυτό μας, που προσπαθεί όπως-όπως να τη βολέψει.

"Μαλλιά άφησες μακριά κόντρα στη μαμά

 Μετά θα τη βολέψεις κι εσύ όπως όλα τα παιδιά"

Μεγάλες αλήθειες...

  Αυτός ο άνθρωπος δε μας χαιδεύει τα αυτιά.

Ούτε μας τα τραβάει σαν δάσκαλος.

Ποτέ δε δίδαξε, ποτέ δε διεκδίκησε το ρόλο του διαφωτιστή-καθοδηγητή.

Απεναντίας τα έβαλε με τους κάθε είδους "διαφωτιστές".

Απλά περνά σαν τον τυφλό αοιδό και φωνάζει μόνος του τις αλήθειες της ψυχής πρώτα απ'όλα για να τις ακούει αυτός και έπειτα για να μας ξυπνάει.

Έρχεται κοντά μας δίνοντάς μας ένα φακό για να κοιτάξουμε βαθιά στο τούνελ της ψυχής μας και να βρούμε τον Έτσι μας.

  Δεν ξέρω γιατί έφυγε.

Ίσως τέλειωσαν οι μπαταρίες του φακού της δικής του ψυχής.

Ίσως θέλησε να διαφυλάξει τον Έτσι του.

  Τον ευχαριστώ πάντως που υπάρχει και μου δίνει πού και πού ένα φακό να ζητάω κι εγώ τον Έτσι μου.

Τον βλέπω ώρες-ώρες από μακριά αλλά έχει πολύ δρόμο το τούνελ για να βουτήξω βαθιά και να φέρω στην επιφάνεια τον Έτσι μου.

Και εκεί κάτω έχει ελάχιστο οξυγόνο και παθαίνω ασφυξία.

Αλλά δε γ***έται... ίσως κάποτε τα καταφέρω.

--
http://toixo-toixo.blogspot.com/2011/03/23.html