Αξιοβίωτη ανάπτυξη ή αβίωτη υπανάπτυξη για τη Στερεά Ελλάδα;

Στις αρχές του Φλεβάρη του 2011, ο Υπουργός Ανάπτυξης κ. Μ. Χρυσοχοϊδης και ο περιφερειάρχης Στερεάς Ελλάδας κάλεσαν αιφνιδίως δημάρχους, περιφερειακούς συμβούλους και βουλευτές σε συνάντηση στη Λαμία με τον ηχηρό τίτλο «Ολοκληρωμένη στρατηγική περιφερειακής ανάπτυξης Στερεάς».
Αν και ο ακριβής στόχος της συνάθροισης παρέμεινε ασαφής, ωστόσο ο Υπουργός ήταν κατηγορηματικός: το μοντέλο που ακολουθείται έχει εκπνεύσει εδώ και δεκαετίες, και θα αλλάξει εκ βάθρων. Η άποψη αυτή έγινε γενικώς αποδεκτή και επαναλήφθηκε πολλές φορές από τους άλλους συνομιλητές. Είναι όμως φανερό ότι δεν είχαμε όλοι την ίδια άποψη για τα αρνητικά χαρακτηριστικά του παρόντος και τα επιθυμητά του μέλλοντος.
Η Στερεά Ελλάδα βρίσκεται αντιμέτωπη με εκρηκτικά προβλήματα φτώχειας, ανεργίας και περιβαλλοντικής υποβάθμισης που επιδεινώνει ακόμη περισσότερο τα δύο πρώτα. Για παράδειγμα ο αγροτικός τομέας όχι μόνο συρρικνώνεται αλλά και τα προϊόντα γίνονται ανεπιθύμητα λόγω της ρύπανσης σε περιοχές της Βοιωτίας και της Εύβοιας. Και βέβαια οι αγροτικές εκμεταλλεύσεις συγκεντρώνονται σε ολοένα και λιγότερα χέρια. Όπως και σε πολλές περιφέρειες της Ελλάδας, οι αγροτικές και ορεινές περιοχές εγκαταλείπονται. Ο πληθυσμός συγκεντρώνεται....... στις μεγαλύτερες πόλεις της περιφέρειας, χωρίς σχεδιασμό, χωρίς τις αναγκαίες υποδομές, υπηρεσίες, κοινωνικές παροχές, πράσινο και ελεύθερους χώρους. Πανεπιστήμια και των ΤΕΙ στημένα πρόχειρα σε όλους τους νομούς της Στερεάς προκειμένου να εξυπηρετήσουν τις υποσχέσεις τοπικών πολιτευτών, μαραζώνουν χωρίς να συνδέονται με την τοπική κοινωνία και τα προβλήματά της. Όσο για την δημόσια υγεία είναι κυριολεκτικά υπό διάλυση.
Ποιο είναι λοιπόν το περίφημο «μοντέλο ανάπτυξης» που υφίσταται εδώ και δεκαετίες η Στερεά;
Ένα βασικό χαρακτηριστικό του «μοντέλου» είναι η ληστρική εκμετάλλευση φυσικών πόρων και ανθρώπινου δυναμικού σε όφελος μεγάλων κυρίως εταιρειών και σε βάρος των τοπικών κοινωνιών και του περιβάλλοντος.
Ενδεικτικό παράδειγμα είναι ο ορυκτός πλούτος στη Φωκίδα, την κεντρική Εύβοια αλλά και την Φθιώτιδα και την Βοιωτία. Τα μεταλλευτικά δικαιώματα που έχουν παραχωρηθεί σε εταιρείες χωρίς να είναι γνωστά ούτε καν στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, αφορούν το μεγαλύτερο μέρος της Γκιώνας, μεγάλο μέρος του Παρνασσού, της Οίτης, του Ελικώνα, το μεγαλύτερο μέρος της ορεινής κεντρικής Εύβοιας. Χαρακτηριστικό είναι ότι η επαπειλούμενη ιδιωτικοποίηση της ΛΑΡΚΟ, συνδέεται όχι τόσο με την ίδια την πεπαλαιωμένη εγκατάσταση, όσο με τα μεταλλευτικά της δικαιώματα σε μεγάλο μέρος της Εύβοιας. Η χωρίς όριο και κανόνες υπερεκμετάλλευση εδώ και δεκαετίες έχει προκαλέσει ασύλληπτες καταστροφές στα δάση και τα νερά. Μια νέα κατάληψη των ορεινών όγκων επιχειρείται με την αθρόα αδειοδότηση αιολικών πάρκων. Ιδιώτες καταλαμβάνουν τεράστιες δημόσιες δασικές εκτάσεις και στην συνέχεια μεταπωλούν τις άδειές τους σε μεγαλύτερες ενεργειακές εταιρείες. Ταυτόχρονα οι ίδιες εταιρείες – συνήθως συμπράξεις ευρωπαϊκών πολυεθνικών με εγχώριους ομίλους- στήνουν διάσπαρτα και ανεξέλεγκτα μονάδες παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας. Μεγάλο μέρος της Στερεάς Ελλάδας με αιχμή τη Βοιωτία, μετατρέπεται σε νέο ενεργειακό κέντρο της χώρας. Εργοστάσια ηλεκτροπαραγωγής, υδροηλεκτρικά, μονάδες ενεργειακής αξιοποίησης αποβλήτων, αδειοδοτούνται και ξεφυτρώνουν, με κύριο δέλεαρ τις υψηλές τιμές που ήδη καλούμαστε να πληρώσουμε στα τιμολόγια της ΔΕΗ και που θα συνεχίσουν να αυξάνονται.

http://prassia-eyrytanias.blogspot.com/2011/02/blog-post_5265.html#more--