«Η ανεργία καλπάζει στους νέους και στα ελληνικά ξενοδοχεία δουλεύουν ξένοι»

Ο δημοσιογράφος της βρετανικής εφημερίδας γράφει, μεταξύ άλλων
, πως «πρόκειται για ένα έθνος που ελίσσεται, παριστάνοντας ότι εκτελεί οδηγίες, ενώ συνεχίζει να λειτουργεί ως συνήθως» με στόχο τη φοροδιαφυγή

Πού είναι οι άνεργοι Έλληνες, διερωτάται δημοσιογράφος της βρετανικής Independent που επισκέφθηκε την χώρα μας και σχολιάζει πως «ενώ η ανεργία καλπάζει στους νέους, στα ελληνικά ξενοδοχεία δουλεύουν ξένοι».

«Η νεαρή σερβιτόρα στο ξενοδοχείο μου ζήτησε συγγνώμη. Ήταν από την Ουγγαρία και τα αγγλικά της δεν ήταν καλά. Πήγε και φώναξε έναν συνάδελφό της, Πολωνό, για να της εξηγήσει ποιο κρασί ζητούσα. Στο μπαρ, άλλοι δύο Πολωνοί υπάλληλοι, ένας Ούγγρος και ένας Λετονός συμπλήρωναν την ομάδα του προσωπικού. Το προσωπικό την διασκέδαση και ασφάλεια των παιδιών απαρτιζόταν επίσης με τέσσερις ξένους, έναν από την Ιταλία, έναν από την Πολωνία, έναν από την Τσεχία και έναν πιτσιρικά από την Βραζιλία», γράφει ο Chris Blackhurst.

«Εμείς στη Βρετανία έχουμε συνηθίσει σε τέτοιο δημογραφικό κατακερματισμό στον τομέα των υπηρεσιών, ιδίως σε μπαρ και εστιατόρια – στο Σίτι του Λονδίνου είναι μάλλον πρωτότυπο να σε σερβίρει άτομο βρετανικής καταγωγής – αλλά εδώ δεν είναι Βρετανία» συνεχίζει.

«Έκανα διακοπές στην Ελλάδα, όπου η ανεργία στις ηλικίες 15 με 24 φτάνει το 57,5%. Συνολικά η ανεργία στην Ελλάδα είναι στο 26,9%, ποσοστό πάνω από το διπλάσιο του μέσου όρου της Ευρωζώνης που είναι στο 12,2% . Από εκείνους που δεν έχουν εργασία στην Ελλάδα, σχεδόν δύο στους τρεις είναι άνεργοι για περισσότερο από 12 μήνες. Από το 2009, όταν η οικονομία της χώρας χτύπησε κόκκινο, εκατοντάδες χιλιάδες έχουν απολυθεί. Σύμφωνα με την Ελληνική Στατιστική Αρχή, περίπου 700 και 1.000 θέσεις εργασίας χάνονται κάθε μέρα», προσθέτει ο γνωστός Βρετανός δημοσιογράφος.

«Και όμως, να που εγώ βρέθηκα σε ένα ελληνικό νησί να με εξυπηρετούν άτομα που δεν είναι Έλληνες. Μάλιστα, κάνοντας μια βόλτα στο θέρετρο διαπίστωσα πως το μεγαλύτερο μέρος του προσωπικού φαίνεται να ήταν από οπουδήποτε αλλού πλην της Ελλάδας. Μόνο οι καθαρίστριες και οι κηπουροί ανήκαν αναμφίβολα στον ντόπιο πληθυσμό, ενώ οι υπόλοιποι είχαν καταγωγή από κάθε γωνιά της Γης, αλλά κυρίως από την κεντρική και ανατολική Ευρώπη», σχολιάζει.

 Βέβαια, αυτό μπορεί να οφείλεται στο γεγονός ότι το ξενοδοχείο θεωρεί ότι πρέπει να απασχολούν μη-Έλληνες ως μέτρο μέριμνας  για τη μη ελληνικής καταγωγής πελατεία του. Ωστόσο, ρωτώντας την διεύθυνση του ξενοδοχείου, πήρα απαντήσεις που θα ακούγαμε και στη Βρετανία: Το προσωπικό δουλεύει τόσο πολλές ώρες που οι ντόπιοι δεν πρόκειται να πειστούν να δουλέψουν και σίγουρα όχι για αυτές τις αμοιβές. Είναι καλύτερα τα επιδόματα από την εργασία, ενώ οι ντόπιοι χρειάζονται μόνιμες και όχι εποχικές εργασίες», υπογραμμίζει ο Chris Blackhurst.

«Ήμουν στη μέση του Αιγαίου, και ξέρω ότι η ηπειρωτική Ελλάδα έχει πληγεί περισσότερο από την οικονομική κρίση από ό, τι τα νησιά. Παρ “όλα αυτά, ήταν μια έκπληξη για εμένα το γεγονός ότι οι τιμές ήταν αυξημένες σε σχέση με πέρυσι, ενώ όταν ρώτησα έναν καταστηματάρχη, σηκώνοντας τους ώμους του, μού είπε ότι όλα έχουν ακριβύνει και δεν ήταν δική του επιλογή», συνεχίζει.

«Μια ημέρα ξαφνικά το ξενοδοχείο ξέμεινε από προϊόντα. Έτσι, ξαφνικά και αλλόκοτα, και προς έκπληξη των παιδιών μας, δεν υπήρχαν ελληνικά πατατάκια που θα έπρεπε να τα βρίσκει κανείς οπουδήποτε στα τέσσερα μπαρ του ξενοδοχείου και στο κατάστημα αγορών του. Ομοίως, η προμήθεια ντόπιου κρασί μυστηριωδώς στέρεψε. Τα πατατάκια και το κρασί επανεμφανίστηκαν, αλλά μόνο μετά από τρεις ή τέσσερις ημέρες. Μπορεί να ήταν ότι το ξενοδοχείο είχε ένα σφιχτό βιβλίο εσόδων/εξόδων και κρατούσε τα επίπεδα αποθεμάτων του σκόπιμα χαμηλά. Αλλά κατά τα παρελθόντα έτη που διέμεινα στο ίδιο μέρος δε θυμάμαι να είχα ποτέ πριν αντιμετωπίσει ελλείψεις πριν. Από την άλλη, ακούγονταν έντονοι ψίθυροι μεταξύ των προσκεκλημένων σχετικά με την ποιότητα των συστατικών στα τρόφιμα. Και πάλι, ήταν η διαχείριση που προσπαθούσε να κόψει τις δαπάνες ή να φταίει η ύφεση;», λέει ο Chris Blackhurst.

«Υπάρχει ωστόσο μία διαχρονική σταθερά, σε σχέση με τις προηγούμενες επισκέψεις μου στην Ελλάδα. Οι φόροι, ή καλύτερα η απουσία της επιβολής τους. Στο κοντινό λιμάνι υπήρχαν ακόμη αστραφτερά, αριστοκρατικά σκάφη που φέρουν ελληνικές σημαίες. Οι πλούσιοι ιδιοκτήτες τους τα έχουν γυαλισμένα και όπως πάντα περιποιημένα. αποδείχθηκε, όπως πάντα. Συνηθίζουν δε, να πληρώνουν με μετρητά αντί κάρτας, κάτι που γίνεται δεκτό με ένα χαμογελαστό νεύμα», σημειώνει.

«Στην Ελλάδα αυτό είναι ακόμη σαφές: Παραμένει μια κοινωνία όπου η πλειοψηφία της αποφεύγει την πληρωμή των φόρων και βρίσκει τρόπους να διαφύγει. Οτιδήποτε εισαγόμενο είναι ακριβό, με τη δικαιολογία ότι φορολογείται πολύ. Αυτό τουλάχιστον, ήταν δικαιολογία που μου είπαν σε ένα κατάστημα. Αλλά οι έμποροι και οι υπάλληλοί τους πληρώνουν φόρο εισοδήματος; Το ερώτημα αυτό απαντήθηκε  με ένα πονηρό γέλιο», τονίζει.

«Υπάρχουν αυτοί που επιμένουν ότι η κρίση στην Ευρωζώνη τελείωσε, η Ελλάδα εφαρμόζει μεταρρυθμίσεις και εξυγιαίνει τα δημοσιονομικά της. Ίσως, αλλά όχι με βάση την -βιαστική πράγματι- δική μου παρατήρηση. Από πού θα έρθει η ανάπτυξη; Η απουσία πόρων για την μελλοντική ευμάρεια είναι ανησυχητική. Αυτό που ένιωσα εγώ είναι πως πρόκειται για ένα έθνος που ελίσσεται, παριστάνοντας ότι εκτελεί οδηγίες, ενώ συνεχίζει να λειτουργεί ως συνήθως. Αυτό δεν μπορεί να αποτελεί καλό οιωνό. Βέβαια, δε με εμπόδισε να κάνω εξαιρετικές διακοπές», καταλήγει.

Πηγή: protothema.gr