Ο Αλέξανδρος Ξανθόπουλος και η 32χρονη σύζυγός του εκδιώχθηκαν από το σπίτι που νοίκιαζαν αφού δεν μπορούσαν να φανούν συνεπείς στην πληρωμή των ενοικίων
, όταν έμειναν χωρίς δουλειά με αποτέλεσμα εδώ πέντε μέρες μαζί με τις τρεις ανήλικες κόρες τους ηλικίας 12, 9 και 5 ετών να έχουν βρει καταφύγιο στο φορτηγάκι τους.
, όταν έμειναν χωρίς δουλειά με αποτέλεσμα εδώ πέντε μέρες μαζί με τις τρεις ανήλικες κόρες τους ηλικίας 12, 9 και 5 ετών να έχουν βρει καταφύγιο στο φορτηγάκι τους.
Πρόκειται για το μόνο περιουσιακό στοιχείο που τους έμεινε. Εκεί τρώνε, εκεί ξυπνούν, εκεί αγωνιούν για το αύριο, υποφέροντας από το κρύο και την πείνα, ενώ για τη βιολογική τους ανάγκη, ζώντας υπό πρωτόγονες συνθήκες, αναγκάζονται να καταλήγουν στην ύπαιθρο...
Πέντε άτομα σκεπάζονται με δύο παπλώματα και διαθέτουν μόνο μια αλλαξιά ρούχα. Ο πατέρας, η μητέρα και τρία ανήλικα αγγελούδια στοιβάζονται στην καρότσα της κλούβας, με την πείνα, την εξαθλίωση και τη δυστυχία να τους έχει αποδυναμώσει.
«Ποιος γονέας δε θα στεναχωριόταν για τα παιδιά του αν έφτανε να ζει σε αυτή την κατάσταση; Είναι τώρα πέντε μέρες που ο σπιτονοικοκύρης μάς έβγαλε από το σπίτι που μέναμε στην οδό Καστρινάκη γιατί χρώσταγα τρία ενοίκια. Όσο είχα δουλειά μπορούσα να συντηρήσω κούτσα-κούτσα την οικογένειά μου και να πληρώνω το νοίκι. Από τη στιγμή όμως που έμεινα άνεργος αδυνατώ. Μένω έξω στο δρόμο. Στην κλούβα με τα παιδιά και τη γυναίκα μου, χωρίς σπίτι και χωρίς δουλειά. Εύχομαι ειλικρινά μέσα από την ψυχή μου κανένας άνθρωπος να μη βρεθεί σε αυτή τη θέση που αναγκαστικά βρέθηκα εγώ και η οικογένειά μου από τη μια στιγμή στην άλλη. Να ζούμε δηλαδή μέσα σε αυτό το χάλι», λέει ο δύστυχος πατέρας σε μία κραυγή αγωνίας του την οποία μετέδωσε στη «Νέα Κρήτη».
Τα παιχνίδια της μοίρας
Ο άνθρωπος αυτός πήρε από πολύ μικρός τη ζωή στα χέρια του.Από παιδί φιλοξενήθηκε σε ίδρυμα. Αργότερα για περισσότερα από δέκα χρόνια εργαζόταν σε βιοτεχνία. Όταν όμως η βιοτεχνία έκλεισε και εκείνος έμεινε άνεργος, η ζωή του άλλαξε. Έγινε ένα μαρτύριο «Τα χρέη συνεχώς αυξάνονταν και εγώ δεν μπορούσα να κάνω τίποτα χωρίς να έχω μια δουλειά να εργαστώ και να ζήσω την οικογένειά μου. Κάναμε υπομονή ελπίζοντας ότι κάτι θα αλλάξει στην τύχη μας. Όμως δυστυχώς καταλήξαμε να κοιμόμαστε σε αυτό εδώ το αμάξι», λέει κ. Ξανθόπουλος .
Αντιμέτωπος με το σκληρό πρόσωπο της κοινωνίας βρίσκεται καθημερινά αυτός ο πατέρας ο οποίος μέσα σε όλα έχει να αντιμετωπίσει και την αντίδραση των κατοίκων κάθε γειτονιάς όπου μεταφέρει την οικογένεια του καθώς τους απαγορεύουν την παραμονή τους όπου κι αν βρεθούν για λόγους υγιεινής… την ώρα που τα παιδιά του αναγκάστηκαν να σταματήσουν το σχολείο καθώς η πείνα δεν τα κρατά στα πόδια τους.
Αντιμέτωπος με το σκληρό πρόσωπο της κοινωνίας βρίσκεται καθημερινά αυτός ο πατέρας ο οποίος μέσα σε όλα έχει να αντιμετωπίσει και την αντίδραση των κατοίκων κάθε γειτονιάς όπου μεταφέρει την οικογένεια του καθώς τους απαγορεύουν την παραμονή τους όπου κι αν βρεθούν για λόγους υγιεινής… την ώρα που τα παιδιά του αναγκάστηκαν να σταματήσουν το σχολείο καθώς η πείνα δεν τα κρατά στα πόδια τους.
Αγωνιώδης έκκληση για βοήθεια
Αυτό που ζητάω είναι να βρεθεί εργασία για μένα και αν είναι εύκολο να μας παραχωρηθεί ένα σπίτι μέχρι να καταφέρουμε και πάλι να τα φέρουμε βόλτα. Δυστυχώς δεν ξέρω τι να κάνω...», είναι η θερμή παράκληση του 39χρονου πατέρα οποίος ζητά από την πολιτεία να δείξει το ανθρώπινο πρόσωπό της…
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχολιάστε ότι διαβάζετε και βοηθήστε το κουνάβι να μάθει περισσότερα για το τι προτιμάτε να διαβάζετε!