Ο «πρίγκιπας» του ελληνικού ροκ μέσα από τις σκέψεις του

«Υπάρχει ένα παρελθόν σε μένα. Και το παρελθόν αυτό είναι το εξής: είμαι δισέγγονος του Ζορμπά και ως γνωστόν, ο Ζορμπάς ήταν ροκ εν ρολ, όπως και να το κάνουμε. Και πολύ μάλιστα. Αυτό μας το λέει και ο Καζαντζάκης. Από την άλλη μεριά, όμως, έχω και το σπέρμα της γενιάς των Αλεξίου.
Της Έλλης της Αλεξίου, η οποία είναι θεία μου. Κι έτσι, έχω μέσα μου και τον διανοούμενο και τον αλήτη. Από τη σύγκρουση αυτών των δύο βγαίνει άλλοτε η καταστροφή και άλλοτε η δημιουργία». 

Με αυτόν τον γλαφυρό, αλλά και απόλυτα αληθινό τρόπο, περιέγραφε τον εαυτό του ο Παύλος Σιδηρόπουλος, που έφυγε πρόωρα πριν από 22 χρόνια, πριν προλάβει να πει όλα όσα έκρυβωε μέσα στην ψυχή του και το μυαλό του. 

Η σύντομη ζωή του ήταν γεμάτη από αντιφατικά στοιχεία που ο ίδιος πάντα υπογράμμιζε. Από τη μία η δημιουργία, η αγάπη για τη μουσική, το στοχασμό, το γράψιμο, το τραγούδι και από την άλλη η καταστροφή, τα πάθη, οι έντονες συναισθηματικές συγκρούσεις, οι εξαρτήσεις, τα ναρκωτικά. Ήταν όμως και οι δύο όψεις αυτού του νομίσματος που έκαναν τον Σιδηρόπουλο μοναδικό. 

Το «Έθνος της Κυριακής» σε ένα αφιέρωμα στον ποιητή του ελληνικού ροκ, φιλοξενεί ένα απάνθισμα των απόψεών του για τη μουσική, τη γυναίκα και την αναρχία. 

Για το ελληνικό ροκ και την παρουσία του σε αυτό: «Πραγματικά δεν ξέρω ποιος είναι ο ρόλος μου στο ελληνικό ροκ και είναι κάτι που δεν αναρωτήθηκα ποτέ. Αλλά αισθάνομαι πολύ μεγάλη ευθύνη απέναντι στον κόσμο. Δηλαδή, αν φύγω από ένα μέρος που έχω παίξει και βλέπω ότι δεν έχουν πάει πολύ καλά τα πράγματα, είμαι άρρωστος κυριολεκτικά, σαν να έχω κάνει το μεγαλύτερο σφάλμα της ζωής μου. Αντίθετα, όταν δω ότι κι εγώ και το κοινό τη βρίσκουμε, είναι από τις μεγαλύτερες ηδονές μου». 

Για την αναρχία: «Υπάρχουν αναρχικοί, άναρχα άτομα δεν υπάρχουν. Έχω τις προσωπικές μου αρχές που άλλες συμφωνούν και άλλες δεν συμφωνούν με αυτές της κοινωνίας. Δεν είμαι απόλυτος πάνω σε αυτές τις αρχές. Είμαι ρευστός και αυτό εξαρτάται από την καθημερινή μου ζωή και τις εμπειρίες. Για να μη γίνει ρευστότητα, διάλυση, αυτοκαταστροφή, ισορροπώ αυτήν την ρευστότητα με μια συνέπει που φαίνεται στις σχέσεις μου με τους άλλους». 

Για τη γυναίκα: «Η γυναίκα είναι ο καθρέφτης μας. Είναι το πλάσμα που μπορούμε να πούμε ότι το αγαπάμε στο έπακρο και το μισούμε στο έπακρο ταυτόχρονα. Όπως με το ίδιο σκεπτικό λέμε ότι εμπεριέχουμε τον Θεό και τον Σατανά».

newsbeast.gr