Η ιστορία: Όταν καταπνίχθηκε η επανάσταση των 13 τομέων εναντίον της κυβέρνησης της Πάνεμ, η Πρωτεύουσα ξεκίνησε ένα βάρβαρο έθιμο για να θυμίζει για πάντα στους 12 τομείς που επιβίωσαν του πολέμου, ποια είναι η θέση τους. Κάθε χρόνο, 2 νέοι από κάθε τομέα (ένα αγόρι κι ένα κορίτσι, από 12 ως 18 ετών) επιλέγονται για να συμμετάσχουν στους ετήσιους Αγώνες Πείνας. Από τα 24 παιδιά που συμμετέχουν, μόνο ένα θα αποχωρήσει ζωντανό από την αρένα και θα κατακτήσει την καρδιά του έθνους, που στο μεταξύ έχει παρακολουθήσει όλο το δρώμενο σα να επρόκειτο για ένα ακόμα ριάλιτι.
Η ταινία: Στο εντελώς υποθετικό σενάριο που δεν γνώριζες πως η ταινία αποτελεί μεταφορά μιας (εξαιρετικής) young adult τριλογίας, πολύ απλά δε θα το καταλάβαινες καν. Ο Gary Ross του “Pleasantville”, αναπάντεχη επιλογή για σκηνοθέτη, καταφέρνει να προσπεράσει με ευκολία το πρόβλημα των περισσότερων αντίστοιχων διασκευών, που δίνουν συχνά την αίσθηση μιας συρραφής σημαντικών για την πλοκή των βιβλίων σκηνών. Οι “Αγώνες Πείνας” μοιάζουν με ταινία, κινούνται σαν ταινία, είναι ταινία.
Ο Ross ξέρει πώς να δώσει στο φιλμ του αίσθηση τόπου και χρόνου και χαρακτήρα, πράγματα απολύτως σημαντικά: Μεταφέρει τη δράση από τον απομακρυσμένο, υπανάπτυκτο 12ο τομέα στην πρωτεύουσα που θυμίζει τελευταίες μέρες μιας μελλοντικής Ρώμης, κι από εκεί στην αρένα που έχει κατασκευαστεί σαν μια κοντρολαρισμένη εκδοχή του δάσους έξω από τα όρια του τομέα της Κάτνις. Φέρνει έτσι την ταινία σε πλήρη κύκλο, γνωρίζοντας παράλληλα πώς πρέπει να αποδόσει την κάθε μία από τις ενότητες.
Από αυτές, η πιο δυνατή είναι η πρώτη, που καταλαμβάνει περίπου τη μισή διάρκεια της ταινίας. Σοφά, και καθόλου άδικα, ο Ross και οι συν-σεναριογράφοι του (μεταξύ αυτών και η ίδια η συγγραφέας των βιβλίων, Suzanne Collins) βουτάνε με τα μούτρα στον κόσμο της Κάτνις στο περιθώριο αυτού του μελλοντικού πολιτισμού. Με κουνημένη κάμερα, κόκκο στο φιλμ, και τις λυρικές μελωδίες των T-Bone Burnett και James Newton Howard να αποδίδουν ιδανικά την αίσθηση του αγνού americana σκηνικού, οι “Αγώνες Πείνας” από την πρώτη στιγμή δε θυμίζουν σε τίποτα το καλογυαλισμένο κατασκεύασμα που θα περίμενε κανείς να αντικρύσει.
Στεκόμαστε δίπλα στην Κάτνις καθώς κυνηγάει και βρίσκει στόχο, καθώς απολαμβάνει λίγες στιγμές πριν τον τρόμο με τον κολλητό της Γκέιλ, καθώς αγκαλιάζει τη μικρή της αδερφή και της περνάει τη μπλούζα μέσα από τη φούστα. Η ματιά στις λεπτομέρειες δημιουργεί χαρακτήρες αληθινούς και σύμπαν που το νιώθεις να ανασαίνει αντί να αποτελεί απλώς ένα νεκρό, glossy σκηνικό.
Η Jennifer Lawrence είναι αποστομωτική στο ρόλο της Κάτνις, έχοντας μετατρέψει αυτό που για άλλη ηθοποιό θα ήταν ρόλος ζωής (την υποψήφια για Όσκαρ ερμηνειάρα της στην “Καρδιά του Χειμώνα”) σε απλή οντισιόν για ετούτη εδώ την ευκαιρία. Η Κάτνις της είναι πολύ ευαίσθητη και πολύ σκληρή, νιώθεις σε στιγμές πως μπορεί να σπάσει αλλά ξέρεις πως πιο πιθανό είναι να σπάσει εσένα. Η φυσικότητα της Lawrence και ο τρόπος που μαγνητίζει (και ηλεκτρίζει) την κάμερα με τις απλούστερες των κινήσεων, με τις πιο ανεπαίσθητες αλλαγές στις εκφράσεις της, έχουν ως αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός αληθινά εμβληματικού ρόλου. Ενός ρόλου που δε νιώθεις καν πως ο ηθοποιός τον ερμηνεύει: Απλά είναι.
Το υπόλοιπο καστ είναι όλο πολύ δυνατό: O Hutcherson (ως Πίτα) έχει ένα μίγμα γοητείας και αφέλειας που τον κάνει κάτι παραπάνω από απλό υποψήφιο αντικείμενο έρωτα για την πρωταγωνίστρια, ο Stanley Tucci κάνει την επεξήγηση της πλοκής να μοιάζει με γουστόζικο διάλειμμα, ο Woody Harrelson κάνει συναρποαστική τη μεταμόρφωση του μέθυσου μέντορα Χέιμιτς από κάποιον που δε νοιάζεται σε κάποιον που απλά βρίσκει τρόπους. (Α, και ο Lenny Kravitz κλέβει την ταινία ως Σίνα. Απλά για να ξέρεις.)
Αν η ταινία συναντά δυσκολίες είναι στο δεύτερο μέρος, της καθαρόαιμης δράσης, όπου 2-3 βγαίνουν κάπως άτσαλα. Πολλές εξελίξεις στην αρένα συμπτύσσονται μην έχοντας την ίδια επίπτωση στο συναίσθημα ή στην αγωνία. Το κυριότερο φάουλ είναι πως σε κανένα σημείο δεν βιώνουμε την κακουχία των ηρώων μας. Πιο πολύ θα πιστέψεις πως κάποιος κακοπερνάει αν δεις προχωρημένο επεισόδιο μιας σεζόν “Survivor” παρά την Κάτνις λίγο πριν το τέλος των “Αγώνων”.
Οι ιδέες που κρύβονται πίσω από την αφήγηση του Αγώνα μέσα στον “Αγώνα” συνθέτουν όμως μια ενδιαφέρουσα μετα-αφήγηση: Οι χαρακτήρες γνωρίζουν πως είναι κομμάτι ενός smash hit ριάλιτι και συμπεριφέρονται αναλόγως. Ξέρουν πώς να δώσουν στο αδηφάγο κοινό αυτό που θέλει, κι αυτό συμπεριλαμβάνει από ανατροπές μέχρι τεχνικές συμπάθειας, μέχρι την ίδια την ερωτική σχέση που προκύπτει ακριβώς ως μέσα διαχείρισης των θεατών που “αυτά θέλει να βλέπει”. Σαν σχόλιο διαχείρισης των μαζών (σε συνδυασμό με τη σπίθα της επανάστασης που ανάβει η φλόγα του φορέματος της Κάτνις) δεν περνάει σε κάποιο βαθύτερο επίπεδο, αλλά υπάρχει.
Η αισθητική επιλογή/συμβιβασμός του Ross στο πώς έχει κινηματογραφήσει τις σκηνές μάχης είναι ενδιαφέρουσα. Το μοντάζ και η κίνηση της κάμερας είναι παντελώς χαώδη, ακριβώς ώστε να είναι σαφής όσο λιγότερη βία γίνεται. Μην ξεχνάς, πρόκειται για ένα young adult blockbuster όπου ανήλικα σκοτώνονται μεταξύ τους. Το αποτέλεσμα θέλει λίγο μέχρι να το συνηθίσεις, αλλά (και δίχως να ξεπερνάμε το γεγονός πως δεν πρόκειται ουσιαστικά για επιλογή αλλά για κυνική υπόδειξη των focus groups) διαθέτει τρομερό δυναμισμό. Χάνεσαι στην ίδια σύγχιση με την Κάτνις και δε μπορείς να είσαι σίγουρος τι στα κομμάτια συμβαίνει.
Μέχρι να ακούσεις το κανόνι του θανάτου ή μέχρι η κάμερα να κλειδώσει σε ένα από τις λιγοστά κάδρα νεκρικής ακινησίας. Που ακριβώς γι’αυτό το λόγο, έχουν μεγαλύτερη επίπτωση - θα υπάρξουν πολλές στιγμές στη διάρκεια της ταινίας που θα κοπεί μαζικά η ανάσα του κοινού.
Όμως το ίδιο ισχύει για την ταινία εν γένεια. Η ύπαρξής της, μια υπολογισμένη στουντιακή κίνηση προκειμένου να μην πάνε χαμένα τα διαθέσιμα λεφτά των εφήβων που τα ακουμπούσαν τόσα χρόνια στο ένα βιβλιο-franchise μετά το άλλο. Μια κυνική, δώσε-στο-κοινό-“αυτά που θέλει να βλέπει” κίνηση. Που όμως είναι υπολογισμένη με εντελώς διαφορετικό τρόπο από ό,τι θα περίμενε κανείς, και καταφέρνει να σε μαγνητίσει από το πρώτο της αναπάντεχο πλάνο. Οι “Αγώνες Πείνας” δεν είναι απλά μια ταινία πολύ καλύτερη από όσο χρειαζόταν να είναι. Είναι μια ταινία πολύ καλή, γενικώς.
THE HUNGER GAMES trailer HD (ΑΓΩΝΕΣ ΠΕΙΝΑΣ) από myfilm-gr
http://www.cosmo.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχολιάστε ότι διαβάζετε και βοηθήστε το κουνάβι να μάθει περισσότερα για το τι προτιμάτε να διαβάζετε!