Υπάρχει ένας άγραφος κανόνας που λέει ότι οι μεγάλοι ποδοσφαιριστές δεν γίνονται και μεγάλοι προπονητές.

Γράφει ο Μιχάλης Οικονομόπουλος...
Κυρίως επειδή το «εγώ» τους είναι τόσο διογκωμένο, που αδυνατούν μετά να θέσουν τον εαυτό τους στην υπηρεσία του συνόλου ή να κατανοήσουν ότι η συντριπτική πλειοψηφία των παικτών αδυνατεί να κάνει όσα έκαναν αυτοί στο γήπεδο.
Και μόνο τα πεπραγμένα του Ντιέγκο Μαραντόνα στους πάγκους να θυμηθούμε, βρίσκουμε ένα δυνατό επιχείρημα για να στοιχειοθετήσουμε την εν λόγω άποψη.
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και εξαιρέσεις. Οπως αυτή του Γιόχαν Κρόιφ. Ο «Ιπτάμενος Ολλανδός» βρίσκεται πίσω από τις δύο ίσως μεγαλύτερες ποδοσφαιρικές επαναστάσεις: ιθύνων νους –ως παίκτης– του θρυλικού Αγιαξ των 70s και ο τεχνικός που έβαλε τις βάσεις (είκοσι χρόνια νωρίτερα!) του μεγαλείου της σημερινής Μπαρτσελόνα.
Ο Ζινεντίν Ζιντάν, αν τελικά αποφασίσει να ασχοληθεί με την προπονητική όπως λέει, σε ποια από τις δύο κατηγορίες άραγε θα καταχωρηθεί; Επικίνδυνο να κάνεις προβλέψεις, αλλά θαρρούμε ότι δεν θα αποτύχει. Κι αυτό διότι ο «Ζιζού» έχει καταφέρει κάτι πολύ δύσκολο βάσει της δόξας και του θαυμασμού που γνώρισε στην καριέρα του: να παραμείνει ταπεινός. «Θέλω να μαθαίνω συνέχεια πράγματα», είπε, σχολιάζοντας την κίνηση του να ξεκινήσει διαδικασίες για την απόκτηση πτυχίου αθλητικού μάνατζμεντ. Καλό σημάδι. Κάποιος που «ψάχνεται» διαρκώς και παραδέχεται ότι δεν τα ξέρει όλα, αυξάνει τις πιθανότητες επιτυχίας του σε ό,τι αποφασίσει να καταπιαστεί. Γηράσκω αεί διδασκόμενος και δεν βγαίνω χαμένος!
Πηγή: Εξέδρα

0 comments:

Post a Comment

Σχολιάστε ότι διαβάζετε και βοηθήστε το κουνάβι να μάθει περισσότερα για το τι προτιμάτε να διαβάζετε!

 
Top