Με αφορμή την επέτειο για τον άδικο χαμό των «6» στα Τέμπη, ο Μάνος Αντώναρος γράφει για την ασφάλεια που έχουμε υποχρέωση να προσφερουμε στον εαυτό μας και στα παιδιά μας.

Στους τόσους μήνες που γράφω (με πολλή χαρά) εδώ στο gazzetta ΕΝΑ (αλήθεια μόνο ΕΝΑ) πράγμα μου έκανε εντύπωση.
Η επίθεση που έφαγα από τους φίλους του Άρη, όταν έγραψα για τον κόσμο (όχι την ομάδα) του ΠΑΟΚ.
Με θυμώνει όταν άνθρωποι δεν μπορούν να μιλήσουν λογικά. Όχι να συμφωνήσουν μαζί μου… αυτό είναι αδιάφορο… αλλά να ρε παιδί μου… να μην έχεις οπωσδήποτε μια αρνητική απάντηση συνεχώς κάτω από τη γλώσσα.
Σήκωσα τα χέρια ψηλά.
Η αλήθεια είναι ότι είχα βρεθεί ποοοοοολύ καιρό out of traffic (σε επίπεδο οπαδών) και μάλλον είχα χάσει πολλά επεισόδια.
ΟΧΙΙΙΙΙΙ! Δεν προτίθεμαι να ξαναρχίσω αυτή την ανώφελη κουβέντα. Τον πρόλογο τον έκανα γιατί είχα λόγο:
Σήμερα κλείνουν 12 χρόνια από τότε που σκοτώθηκαν σε τροχαίο τα 6 παιδιά, οπαδοί του ΠΑΟΚ στα Τέμπη. Διάβασα με προσοχή το άρθρο του Γιώργου Βροντάκη και αυτό που μου ‘κανε περισσότερο εντύπωση ήταν η παράγραφος:
«Θρήνος δεν υπάρχει μόνο στην οικογένεια του ΠΑΟΚ, αλλά με το τραγικό γεγονός συγκινήθηκαν και άλλοι φίλαθλοι από όλη την Ελλάδα. Ένα από τα χιλιάδες τηλεγραφήματα που δέχτηκε η ΠΑΕ ΠΑΟΚ, ήταν και από τον μεγαλύτερο σύνδεσμο φιλάθλων του Άρη, τον Super 3, ο οποίος εξέφρασε τα συλλυπητήριά του και δήλωσε ότι σε ένδειξη πένθους δεν θα κάνει τη ραδιοφωνική του εκπομπή.»
Το πένθος φίλοι/ες μου τα ισοπεδώνει όλα.
Διαβάστε όλο το άρθρο στο gazzetta.gr

0 comments:

Post a Comment

Σχολιάστε ότι διαβάζετε και βοηθήστε το κουνάβι να μάθει περισσότερα για το τι προτιμάτε να διαβάζετε!

 
Top