ΑΕΙ: Aγώνας για τα μαθήματα

Ακούμε και διαβάζουμε με τεράστια έκπλη­ξη, αλλά και βάσιμη ανησυχία, ότι το νο­μοσχέδιο για την Παιδεία, που ψηφίστηκε από τη συντριπτική πλειοψηφία των βου­λευτών που εκπροσωπούν περί το 90% της θέλη­σης του λαού, αρνούνται να....
το δεχτούν μειοψηφικές ομάδες, μερικές από τις οποίες διαθέτουν και κοι­νοβουλευτική εκπροσώπηση. Το ανατριχιαστικό της υπόθεσης είναι ότι κόμμα της Βουλής με απολυταρ­χικά χαρακτηριστικά, προφανώς βρισκόμενο σε σύγ­χυση (;), σε εκτροπή (;), σε επαναστατικό ντελίριο (;), δηλώνει ότι θα κάνει ό,τι περνά από το χέρι του προ­κειμένου να μην εφαρμοστεί το νομοσχέδιο για την Παιδεία που ψήφισε – επαναλαμβάνω – η συντριπτι­κή πλειοψηφία των βουλευτών και τυγχάνει ευρύτα­της λαϊκής αποδοχής. Αυτή η κατακτημένη ασυδο­σία να περιφρονείται με πρωτοφανή θρασύτητα η λαϊκή βούληση αποτελεί φαινόμενο επικίνδυνο για τη δημοκρατία και τους θεσμούς. Οι λογικές αυτές που ανακαλούν εκτρωματικά ολοκληρωτικά συστή­ματα φέρνουν στο προσκήνιο πρακτικές λαϊκίστι­κες, ευκολοχώνευτες, επικίνδυνες για τις ανεκτικές δημοκρατικές κοινωνίες που παρουσιάζονται σαν σύγχρονα κολαστήρια, σε πείσμα κάθε λογικής και ορθολογισμού. Αυτές οι απαρχαιωμένες τακτικές, που βρίσκουν ανταπόκριση στους εύκολους και πλα­στούς κυρίους πολιτικούς συναισθηματισμούς, εγκυ­μονούν ανυπολόγιστους κινδύνους στην ήδη δοκιμα­ζόμενη δημοκρατία μας.
Η κρίση στη χώρα μας, αντί να οξύνει την… κρί­ση μας απέναντι στα προβλήματα, δημιούργησε έναν νέο ανορθολογισμό, μιαν απόλυτη αναισθησία απέναντι στην ανάληψη και της παραμικρής ατομι­κής ευθύνης. Με τη συνεπικουρία της αφελούς και εγκληματικής υποβολιμαίας λαϊκίστικης αντίληψης, που θέλει το κράτος να ευθύνεται ακόμα και για το ότι δεν βρέχει όταν μας βολεύει, δημιουργήσαμε ανεύθυνους πολίτες. Δημιουργήσαμε μια κοινωνία η οποία απέχει από τα δικά της έργα, ανικανοποίη­τη στις κατακτήσεις, τα κεκτημένα και τα δικαιώμα­τα, που δραστηριοποιείται μόνο όταν πρόκειται να απομυζήσει το δημόσιο, το οποίο περιφρονεί βαθύ­τατα μέχρι αναλγησίας και το εχθρεύεται με πρωτο­φανή αγριότητα. Με αυτό τον τρόπο κραυγάζουμε υπέρ της δημόσιας παιδείας, αλλά πριμοδοτούμε τα φροντιστήρια και συντηρούμε τη μεγαλύτερη και πιο παράλογη παραπαιδεία στον κόσμο. Χρόνια τώρα γι­νόμαστε μάρτυρες μιας ανηλεούς καταστροφής των πανεπιστημιακών χώρων από ομάδες νεαρών που ουδέποτε λογοδότησαν για τις υλικές και ηθικές κα­ταστροφές που προξένησαν. Χρόνια τώρα φλυαρού­με για την προάσπιση του πανεπιστημιακού ασύλου από τη… δημοκρατία, τη νομιμότητα και την παράλο­γη αξίωση εκτός από επαναστάσεις και κινήματα στα πανεπιστήμια να γίνεται και κανένα μάθημα. Παρα­συρμένοι από την επαναστατική μέθη των ελληνικών πανεπιστημίων δεν σκεφτήκαμε το προφανές, ότι το άσυλο, για παράδειγμα, δεν χωροθετείται, μιας και αφορά ιδέες, και οι ιδέες ως γνωστό δεν χρειάζονται περιφραγμένα κομματικά οικόπεδα για να καλλιερ­γηθούν, αλλά ανοιχτά μυαλά για να πετάξουν.
Την πραγματικά σημαντική συναίνεση κυρίως μεταξύ των δυο μεγάλων κομμάτων στο ζωτικής σημασίας εθνικό ζήτημα που συνιστά η Παιδεία, εκτός από το πελατειακό κομματικό σύστημα που ανθίσταται γιατί χάνει τα παρά φύση προνόμιά του, δυναμιτίζουν και οι πρυτανικές αρχές, δεί­χνοντας ακατανόητα συντεχνιακό πνεύμα, μικροψυχία, υστεροβουλία, ιδιότητες που κατά τεκμή­ριο δεν προάγουν την καλλιέργεια του πνεύμα­τος, τη δημοκρατία, την ελευθερία και την κοινω­νική δικαιοσύνη. Επιτέλους πρέπει να δεχτούμε ότι η επίκληση απελπιστικά παρωχημένων στε­ρεοτύπων που κρατούσαν το ελληνικό πανεπι­στήμιο δέσμιο των χρυσών μετριοτήτων αποτελεί ύβρη απέναντι στον λαό και την πατρίδα. Είναι δε εκτός από άκομψο και άκρως απογοητευτικό η αφρόκρεμα του πνευματικού μας κόσμου να αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά κατώτερη των περιστάσεων και του ρόλου που καλείται να παί­ξει. Είναι καιρός οι πνευματικοί ηγέτες αυτού του τόπου να επανακτήσουν τη χαμένη τους αξιοπρέ­πεια και αξιοπιστία και το κύρος που τους αρμό­ζει, ώστε να αποτελέσουν λαμπρή πρωτοπορία. Είναι ευκαιρία μέσα από τη συνολικότερη κρίση να εμφανιστούν επιτέλους οι πνευματικές εκεί­νες προσωπικότητες που δεν θα εξαρτώνται από τους σκουριασμένους κομματικούς μηχανισμούς του χρεοκοπημένου πολιτικού μας συστήματος και με ελεύθερη συνείδηση να αντικρίσουν τις προκλήσεις του μέλλοντός μας. Είναι προφανές ότι η κοινωνία έδωσε ηχηρό το μήνυμά της για τις αλλαγές στη λειτουργία των πανεπιστημια­κών ιδρυμάτων, τα οποία επιτέλους είναι καιρός να πάψουν να αποτελούν προπύργια της θέλησης των λεγόμενων δυναμικών μειοψηφιών.


http://topontiki.gr/article/21773