Τα πολλά πρόσωπα της βίας

Η βία εύκολα καταχωρείται στα χαρτιά των ψυχολόγων, των εγκληματολόγων και λοιπών ειδικοτήτων. Αλλά είναι όντως έτσι; Όντως βρίσκεται σε κάποια άλλη γειτονιά, σε κάποιο άλλο σπίτι, μακριά από σένα; Μη σε ξεγελά η επιφανειακή ηρεμία της σκέψης σου (ή των άλλων), η ψύχραιμη εικόνα σου, οι «καλές πράξεις» σου. Την βία την βλέπεις εκεί έξω γιατί υπάρχει πρώτα μέσα σου.

Η οργή, άσχετα αν έχεις μάθει να την στρέφεις ενάντια στον εαυτό σου ή τους άλλους, είναι βία. Φοβάσαι ότι θα χάσεις τον έλεγχο, ότι η ζωή σου δεν θα εξελιχθεί όπως την προγραμμάτισες ή την ήθελες. Προσπαθείς λογικά να πολεμάς τους καθρέφτες που ολοένα και πληθαίνουν.

Η υπερπροστασία (στο όνομα πάντα της αγάπης) είναι βία. Είτε εκφράζεται με εξωτερικό έλεγχο (ανάκριση, ζήλεια, περιορισμό, παρακάλια κ.λ.π.) είτε με εσωτερικό έλεγχο που εκδηλώνεται με ανησυχία, φόβο, αμφιβολία, είναι έλλειψη εμπιστοσύνης. Όλη σου η ενέργεια «επιβάλλεται» στον άλλον, γιατί δεν εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου και τη ζωή. Λειτουργείς παρορμητικά, εμπιστεύεσαι τα αρνητικά σενάρια του προγραμματισμένου νου, χάνεις τον έλεγχο του εαυτού σου και προσπαθείς να επιβάλεις έλεγχο στον άλλον.

Οι επιθετικοί άνθρωποι είναι οι πιο φοβισμένοι. Η έλλειψη εσωτερικού ελέγχου και πίστης τους ωθεί στην προσπάθεια απόκτησης εξωτερικού ελέγχου. Θα βρουν πάντα ένα θύμα (που εξίσου δεν εμπιστεύεται τη δική του εσωτερική δύναμη και αξία) και θα κρύψουν εύκολα την ανασφάλεια τους πίσω από την επίθεση. Ο φοβισμένος δεν ακούει παρά μόνο το φόβο και τις απόψεις του.

Η προσκόλληση είναι βία. Αυτό που φοβάσαι να χάσεις, προσπαθείς να το ελέγξεις και να το κρατήσεις, ντύνοντας την εσωτερική βία με τις «καλύτερες προθέσεις». Αλλά η αγάπη μπορεί να υπάρξει μόνο στην ελευθερία. Η προσκόλληση είναι φόβος, και εκδηλώνεται με έλεγχο.

Γίνεσαι συμμέτοχος στη βία όταν την επιτρέπεις στον εαυτό σου. Είτε βιάζεται το σώμα σου, ο χώρος σου, η σκέψη σου, είτε ο χρόνος σου, εσύ πρώτος δεν σεβάστηκες τον εαυτό σου. Κανείς δεν θα σε σεβαστεί αν δεν το κάνεις πρώτα εσύ. Μόνο σταμάτα να διεξάγεις τους πολέμους εξωτερικά: με χώρες, με λαούς, με διάφορες ομάδες που ονόμασες εχθρούς. Δες τον εχθρό που κρύβεται μέσα σου και σταμάτα τον εσωτερικό πόλεμο. Τότε, και μόνο τότε, θα σταματήσουν οι εξωτερικές διαμάχες.

Όταν βάζεις όρια σε κάποιον που δεν αναγνωρίζει τα δικά του όρια, είναι αγάπη. Τον προστατεύεις ενώ σέβεσαι τον Εαυτό σου. Βία θα ήταν να μην το κάνεις: την εξασκείς στον εαυτό σου όταν δεν τον σέβεσαι και κάνεις τον άλλον βιαστή με την ανοχή και τη συμμετοχή σου.

Η βία είναι το ψέμα που κρύβει την αλήθεια σου, την οποία δεν θέλεις να βλέπεις. Οι φωνές, το οποιοδήποτε ξέσπασμα μιλάνε για τον πόνο που δεν θέλεις να φανεί, προδίδουν την αμφιβολία που δεν θέλεις να παραδεχτείς, κρύβουν τα πραγματικά κίνητρα που δεν τολμάς να δεις.

Όταν εξασκείς βία (ακόμα και στο παιδί σου που «δεν καταλαβαίνει») αυτή θα επιστραφεί σε σένα από κάπου αλλού πολλαπλάσια. Το σύμπαν υπάρχει βασιζόμενο στην απόλυτη δικαιοσύνη και στο σεβασμό της ελεύθερης βούλησης σου.

Ο φόβος και η ανασφάλεια βασίζονται στον κλοιό της ενοχής, που σε κρατά παγιδευμένο στη βία και στο διαχωρισμό. Όλα αυτά απαιτούν μεγάλη προσπάθεια, συνεχές άγχος και μεγάλο αγώνα. Συνέχεια πας κόντρα, συνέχεια πολεμάς, συνέχεια φθείρεσαι. Αγωνίζεσαι, να προλάβεις, να προγραμματίσεις, να αμυνθείς, να επιτεθείς (για να προστατευτείς), να αρπάξεις (για να μη ρισκάρεις να χάσεις).

Το Εγώ διαστρεβλώνει τα πάντα. Ονομάζει αγάπη, την ενοχή, την ανησυχία, το φόβο, τον έλεγχο. Έτσι επιβάλλει το σκοπό του: σου δίνει το δικαίωμα να εξασκείς βία στο όνομα της αγάπης. Πάντα όμως χάνεις ένα μέρος του εαυτού σου, που δεν περίμενες (υπομονή), δεν παραδόθηκες (παραίτηση), δεν εμπιστεύτηκες (πίστη). Αντίθετα από ό,τι υπόσχεται το Εγώ, ο φόβος, η ενοχή, η μοναξιά ενισχύονται, ενώ ποτέ ο δρόμος αυτός δεν σε οδηγεί στην αγάπη.

Δεν μπορείς να αποφύγεις τις εκδηλώσεις βίας (εσωτερικά και εξωτερικά) όταν προσπαθείς να τις αλλάξεις ή να τις ελέγξεις. Η κριτική, η ενοχή, η ανάγκη τιμωρίας ή ελέγχου είναι όλες διαφορετικές εκδηλώσεις της βίας που κρύβεται πίσω από την επιφανειακή προσπάθεια (που πάντα αποτυγχάνει). Με όλους αυτούς τους τρόπους αρνείσαι να αναλάβεις την ευθύνη της διατήρησης της εσωτερικής βίας. Ό,τι αποφεύγεις, αυτό επεκτείνεται και ενισχύεται.

Δεν έχει σημασία τι θα γίνει, τι θα κάνεις ή τι θα κάνουν οι άλλοι, γιατί όλα αυτά αφορούν πάντα την προέκταση του ποιος είσαι, ποιος θέλεις να είσαι. Δεν παραιτείσαι από τίποτα που πιστεύεις ότι κάτι έχει να σου προσφέρει. Αν υπάρχει έστω και ένας λόγος που δικαιολογεί τη βία μέσα σου, θα βρεις άπειρους να τη δικαιολογούν εξωτερικά, στη ζωή σου. Χρειάζεται (μαθαίνοντας τον εαυτό σου) να παραιτηθείς από την εσωτερική βία.

Η παραίτηση είναι δύσκολη και δυναμική ενέργεια (δεν είναι η υποχώρηση και ο συμβιβασμός που έχεις μάθει). Αφορά λειτουργίες και κρίσεις της ανώτερης διάνοιας που βασίζονται στη γνώση, τη διάκριση, την εμπιστοσύνη στον εαυτό σου και στη ζωή. Πηγάζει από συμπόνια, κατανόηση και αναγνώριση των ψευδαισθήσεων που προβάλλει το Εγώ. Στον εαυτό σου βάζεις όρια. Πουθενά αλλού, σε κανέναν άλλον. Όρια στην κυριαρχία του Εγώ, στην παγίδευση του νου, στην ψευδαίσθηση του διαχωρισμού.

Και όταν όλα αυτά σε καταβάλλουν (γιατί θα συμβεί πολλές φορές μέχρι να αποκτήσεις γνώση και εσωτερική γαλήνη), χρειάζεται απλά να σταματάς! Να επιστρέφεις στην μόνη απόδειξη που χρειάζεσαι ότι υπάρχεις στο εδώ και τώρα: την αναπνοή σου. Επέτρεψε στη ζωή να απλωθεί ξανά σε όλο το σώμα και το νου. Ανέπνευσε βαθιά, μέσα από την κοιλιά. Θυμήσου (ή δες) πώς ένα βρέφος αναπνέει. Σταμάτα να αναπνέεις επιφανειακά (από το στήθος ή το λαιμό), να φορτώνεις τον οργανισμό και το νου με τοξίνες, υποτιθέμενους κινδύνους και σενάρια επιστημονικής φαντασίας μιας αρρωστημένης κατώτερης διάνοιας.

Ό,τι χρειάζεσαι, αυτό σου δίνεται. Τα πάντα γίνονται για το καλό σου, ιδιαίτερα αυτά που αρνείσαι να παραδεχθείς. Πρώτα εμπιστεύεσαι, μετά βλέπεις. Πρώτα παραιτείσαι, μετά σου αποκαλύπτεται το επόμενο βήμα που χρειάζεται να κάνεις. Η ζωή πάντα σου δίνει την ευκαιρία να επιλέξεις ξανά, αλλά μπορείς να το κάνεις μόνο όταν βρίσκεσαι στο παρόν, γιατί στο παρόν το Εγώ απουσιάζει.

Η εμπιστοσύνη είναι εσωτερική κατάσταση ύπαρξης που κατακτάς όταν είσαι πρόθυμος να αντιμετωπίσεις το (εσωτερικό) σκοτάδι που σου κρύβει το φως. Η α-λήθεια είναι απλά η ενθύμηση: ποιος είσαι, γιατί βρίσκεσαι εδώ. Όταν φοβάσαι ξεχνάς.

Η αγάπη μεταμφιέζεται και δεν εμφανίζεται μέχρι εσύ να αποφασίσεις να χειριστείς τη βία που σε τρώει εσωτερικά και παραποιεί την πραγματικότητα που βλέπεις.

Τίποτα δεν μπορεί να εμποδίσει την αγάπη που είναι αγνή, ήρεμη, δοτική, σοφή. Τίποτα δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο στη χαρά, στη δημιουργία και στην ερωτική – υπερβατική προσέγγιση της ζωής, παρά μόνο εσύ (το Εγώ που νομίζεις ότι είναι «εσύ») και τα φίλτρα της βίας (της παράνοιας) που διατηρείς από συνήθεια στα δικά σου μάτια. Δεν την βλέπεις την αγάπη αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει.




πηγη