Ο Πιερ Πάολο Παζολίνι και η Ελλάδα του Μνημονίου...

Γράφει η Χριστιάννα Λούπα“Νιώθω συμπόνια για τους νεαρούς φασίστες,
Και στους γέρους, που τους θεωρώ σχήματα
Του  πιο τρομερού κακού, αντιστέκομαι
Μόνο με τη βία της λογικής”.

Πιερ Πάολο Παζολίνι, Ποίηση σε σχήμα τριαντάφυλλου, Εκδόσεις Τυπωθήτω

Ένα είναι βέβαιο: Αν ζούσε σήμερα ο Πιερ Πάολο Παζολίνι, σίγουρα θα είχε γυρίσει ταινία για την Ελλάδα επί εποχής Μνημονίου. Ήδη, παρακολουθώντας κανείς ταινίες του μεγάλου σκηνοθέτη, όπως τις «120 μέρες στα Σόδομα», στην οποία τα βασανιστήρια και ο εξευτελισμός της ανθρώπινης ύπαρξης συνθέτουν ένα χωρίς προηγούμενο πορτραίτο της φασιστικής Ιταλίας κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αυτόματα γίνονται κάποιοι συνειρμοί με την Ελλάδα του 2011.

Υπερβολή; Μπορεί. Όμως, μη μου πείτε, ότι ζώντας την σημερινή ελληνική πραγματικότητα, δεν αισθάνεστε πολύ συχνά να σας έρχεται η ίδια αναγούλα, που νοιώθετε βλέποντας τις διάφορες αηδιαστικές – πλην ρεαλιστικότατες - σκηνές του έργου;

Μήπως την ίδια αποστροφή δεν αισθανόμαστε όλοι, όταν ζούμε σε μια χώρα βουτηγμένη στα περιττώματα, μέσα στα οποία αναγκαζόμαστε να κολυμπήσουμε για να μην πνιγούμε; Διαφθορά, βία, οικονομικά σκάνδαλα, ανεργία, απάτες, δωσίλογοι, επίορκοι βουλευτές, μικρόνοες και κοντόφθαλμοι πολιτικοί, πατριδοκάπηλοι, εγκληματικότητα, πορνεία, ψέματα, βρώμα και δυσωδία, φαυλοκρατία και πατερναλισμός, εξανδραποδισμός των πάντων. Ιδού η εικόνα της σύγχρονης Ελλάδας!

Θαυμάστε κυρίες και κύριοι, το εξάμβλωμα αυτό, που με τα αρρωστημένα μυαλά μας και την καχεκτική και μίζερη νοοτροπία μας δημιουργήσαμε! Θαυμάστε αυτό το έκτρωμα, που μόνο στο όνομα θυμίζει περασμένα μεγαλεία κι αγώνες αγνών ιδεολόγων, τους οποίους μνημονεύουμε φληναφώντας στις εθνικές επετείους και τιμούμε με ανούσιες παρελάσεις υποκρισίας!

Ένας πρωθυπουργός, που τη μια μέρα δηλώνει ότι δεν τον απασχολεί η καρέκλα του, παρά μόνο το καλό της Ελλάδας και την επόμενη μέρα, όλως παραδόξως, διαπιστώνει – ποιος τον μετέπεισε άραγε; - ότι το θώκο του δεν μπορεί να τον αφήσει, (τόσο κόπο έκανε να τον κερδίσει, άλλωστε), και συνεχίζει μόνος του με μια ανασχηματισμένη κυβέρνηση. Μια «νέα» κυβέρνηση η οποία βασίζεται στην αρχή της ανακύκλωσης λυμάτων και δήθεν έτσι, θα κατευνάσει το θυμό ενός αγανακτισμένου λαού, που κοχλάζει.

Ένας αγανακτισμένος λαός, που ξεχύνεται στις πλατείες και τους δρόμους και αυτοαναιρείται, καθώς η αγανάκτηση, σαν μπούμερανγκ προορίζεται για τους πολιτικούς – και καλά κάνει – ξαναγυρίζει όμως επάνω του, ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε, γιατί τους αργυρώνητους αυτούς δημόσιους άνδρες εκείνος τους ψήφισε με την - καθόλου σπάνια – εξαγορασμένη ψήφο του, αντί ενός ευτελούς διορισμού στο υδροκέφαλο και παράλυτο Δημόσιο. Και τώρα να!

Ποιος το φανταζόταν άραγε, πως το Δημόσιο αυτό, ένα κομματικό παραμάγαζο δηλαδή, σαν ηφαίστειο, που χρόνια θεωρούσαμε νεκρό, εξερράγη και απειλεί να καταστρέψει τη χώρα ολόκληρη.

Οικονομικά σκάνδαλα, δημόσιο χρήμα και ευρωπαϊκές επιδοτήσεις που σπαταλήθηκαν για ίδιο όφελος, που μπήκαν σε τσέπες κρατικοδίαιτων συνδικαλΗστών και ανώτερων κρατικών κλειδούχων, ή σε ελβετικές τράπεζες, σε επτασφράγιστους λογαριασμούς εκλεγμένων «δημοκρατικά» εθνοπατέρων, παρακοιμώμενων και σφουγγοκωλάριων, φοροφυγάδων και νονών. Σκάνδαλα που παραγράφηκαν, γιατί έτσι βολεύει τους έχοντες και κατέχοντες.

Μια πρωτεύουσα άφιλη, αγριεμένη, που πνίγεται στα δακρυγόνα, που διώχνει τους τουρίστες, που καταστρέφεται από τις πέτρες και τις μολότοφ και τα ΜΑΤ, που χτυπούν με λύσσα επί δικαίων και αδίκων. Και μολονότι θέλουμε πολύ να το πιστέψουμε, πως οι Μονάδες Αποκατάστασης Τάξης, σαν Πραιτοριανοί φυλάνε τη Δημοκρατία και την έννομη τάξη, δυσκολευόμαστε ολοένα και περισσότερο, καθώς βλέπουμε τραυματισμένους πολίτες να κατακλύζουν τα νοσοκομεία και κουκουλοφόρους να συνεχίζουν το θεάρεστο έργο της ολικής καταστροφής.

Και μέσα σ’ όλο αυτό το παζολινικό σκηνικό της απόλυτης τρέλας, να ‘σου κι ο κουτοπόνηρος κύριος Αθανασιάδης, να περιφέρεται από κανάλι σε κανάλι και να επινοεί τρόπους να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα. Ο πρώην «δήθεν» αντάρτης, καθώς κι ο κύριος Ρομπόπουλος, το ξανασκέφτηκαν το πράγμα – άγνωστο με τι ανταλλάγματα – κι από αντάρτες μετατράπηκαν σε πειθήνια όργανα, σαν τους Ρινόκερους του Ιονέσκο, ο δε πρώτος επικαλούμενος μάλιστα και απειλές από τη… Μέρκελ κατά της ζωής του. Ακόμα δε, περιμένουμε την παρέμβαση του εισαγγελέα, γιατί στην περίπτωση απειλής ενδέχεται η ψήφος του να πάσχει ακυρότητα. Θα περιμένουμε όμως ες αεί, όπως φαίνεται…

«Ένα απέραντο φρενοκομείο» είναι η Ελλάδα, είχε πει μια ψυχή από τας Σέρρας πριν μερικά χρόνια. Και δεν είχε καθόλου άδικο…
Γι αυτό σας λέω: Κρίμα! Κρίμα που δεν υπάρχει πια ο Παζολίνι! Την ωραιότερη ταινία της ζωής του θα γύριζε! 

www.palmografos.com