Με τα μάτια μιας φοιτήτριας

 

Είμαι 20 ετών και σπουδάζω στο τμήμα Λογιστικής του ΤΕΙ Χαλκίδας.




Τα τελευταία 10 χρόνια δούλευε ο πατέρας μου ως εργάτης σε ιδιωτική επιχείρηση μία ώρα μακρυά από το σπίτι του, μέχρι που τον Οκτώβρη του 2010 του έκανε ένας πολύ καλός (μέχρι πριν 6 μήνες)
φίλος του μία πρόταση για να δουλέψει στο νέο του υποκατάστημα κοντά στο σπίτι μας. Ο πατέρας μου χωρίς συμφωνητικά μόνο με τον όρκο της φιλίας τους, φυσικά δέχθηκε μετά χαράς, διότι εκτός του ότι θα δούλευε στο υποκατάστημα του τότε καλού φίλου, που η γνωριμία τους μετρούσε 30 ολόκληρα χρόνια, θα ήταν και πολύ κοντά στο σπίτι μας. Αφού λοιπόν έγινε η πρόταση και ξεκινώντας τη νέα δουλειά από τον Οκτώβρη του 2010 ταυτόχρονα ξεκίνησε να πείθει συγγενείς και γνωστούς για να προτιμήσουν το νέο μαγαζί που άνοιξε στην περιοχή παρ’ όλο την «κρίση».

Καθώς κυλούσαν οι μέρες, οι εβδομάδες και οι μήνες αυξανόταν ολοένα και πιο πολύ η δουλειά, μέχρι την Παραμονή των Χριστουγέννων που ο εργοδότης και καλός «φίλος» δεν του έδωσε το δώρο Χριστουγέννων, όπως ήθιστε να γίνεται σε όλους τους νόμιμους εργαζομένους. Ο εργοδότης τού είπε ότι τα δώρα Χριστουγέννων, Πάσχα, τα ένσημα και το επίδομα αδείας θα κοπούν με την κλασική δικαιολογία ότι υπάρχει «κρίση». Μέση λύση δεν υπήρχε. Ο πατέρας μου, έκανε πολλές προτάσεις για να τα βρουν οικονομικά, αλλά ο «φίλος»-εργοδότης ήταν ανένδοτος. Πλέον ο εργοδότης, το μόνο πράγμα που ήξερε να κάνει σε τέτοιες περιπτώσεις ήταν η απόλυση και έτσι ο πατέρας μου στις 27/12/2010 έμεινε άνεργος.

Η μακροχρόνια φιλία και η συνεργασία 3 μηνών διαλύθηκε σε μία μέρα. Μετά από πολλές προσπάθειες πήρε τα λεφτά που δικαιούταν και έπειτα από δύο μήνες μπήκε στο ταμείο ανεργίας. Εγώ φοιτήτρια, η μητέρα μου δουλεύει όπου και αν βρει, ο αδερφός μου στο ξεκίνημα της καρίερας του με δικό του μαγαζί αλλά πολλά έξοδα και ο πατέρας μου άνεργος με δάνειο και ενοίκια που πρέπει να πληρωθούν. Ο ενοικιαστής έχει να πληρωθεί από τον Ιανουάριο αλλά ευτυχώς που είναι καλός και δεν με έχει πετάξει έξω από το σπίτι, όπως θα έκανε κάποιος άλλος στη θέση του.

Τα ανέφερα γιατί είμαι και εγώ αγανακτισμένη. Μία αγανακτισμένη που δε μπορω να πάω στο Σύνταγμα για να παλέψω για το μέλλον μου και το μέλλον της οικογένειάς μου. Συμφωνώ με τις συγκεντρώσεις στο Σύνταγμά.

Γιατί όταν γίνεται μία ληστεία όλοι οι αστυνομικοί κινούν γη και ουρανό να βρουν τον κλέφτη για να τον βάλουν φυλακή επειδή έκλεψε λίγα χρήματα;

Για πείτε μας όλοι εσεις οι βουλευτές και πρωθυπουργοί που κυκλοφορείτε με τα πιο ακριβά αυτοκίνητα, που μένετε σε παλάτια και όχι σε σπίτια, που τρώτε τόσα χρόνια με 10 μασέλες και χρυσά μαχαιροπίρουνα; Μήπως ξέρετε από που προήλθαν αυτά τα χρήμτα που τα κάνατε αυτοκίνητα και παλάτια;

Από εμάς τους απλούς πολίτες που καθόμαστε και χάφτουμε αυτά που μας πασάρετε προεκλογικά. Σας ψηφίζουμε και μετά μας βάζετε φόρους, μας κόβετε επιδόματα και μας μειώνετε τους μισθούς. Δηλαδή με λίγα λόγια «βάζουμε τα χεράκια μας και βγάζουμε τα ματάκια μας». Αυτό συμβαίνει στις διαφημίσεις. Μας πασάρουν ένα προιόν, δήθεν καλό, το αγοράζουμε και μετά το πετάμε.

Και σας ρωτώ κ. Παπανδρέου και λοιποί βουλευτές των κομμάτων. Λέτε πως όλοι μαζί φάγαμε τα λεφτά. Από πού προήλθε η κρίση; Από εμάς τους απλούς μεροκαματιάρηδες ανθρώπους; Που αν δε συμπεριλάβουμε ένα κινητό ή ακίνητο στοιχείο στη φορολογική μας δήλωση θα μας βάλετε να πληρώσουμε τα διπλάσια ή θα μας στείλετε φυλακή.

Κλείνοντας θα ήθελα να πω ότι σε κάθε εκλογές κάνουμε το ίδιο λάθος. Ψηφίζουμε τους ίδιους και τους ίδιους. Πλέον εμένα δεν μπορεί να με κερδίσει ούτε καν ο δήμαρχός μας στο χωριό.

Ξέρω πως δε θα γίνει κάτι με αυτά που έχω γράψει.

Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων που αφιερώσατε λίγο χρόνο για να το διαβάστε.

Με εκτίμηση

Ν.Π.uredly



πηγη