Κι αν τα πειραματόζωα σπάσουν την γυάλα;...

• Αν είχαμε περισσότερη τόλμη, δίχως εντόσθια στο κεφάλι και εγκεφαλικά κύτταρα στη κοιλιά μας…

Τι τους κοιτάτε μωρέ; Τι τους θωρείτε και τι θαρρείτε ρε πατριώτες;

Χρόνο κερδίζουν και τίποτε άλλο… Χρόνο για να μας χώσουν βαθιά στον λάκκο που μας ετοίμασαν.

Το άσκημο είναι πως μας βάλανε και σκάψαμε εμείς τον λάκκο μας με τα ίδια μας τα χέρια, γιατί πιστεύαμε πως θα βγούμε στην άλλη άκρια της γης… σε έναν κόσμο όμορφο, αλλιώτικο, σαν τον παράδεισο... και φτάσαμε στην κόλαση...

Σκοτώνουν την χώρα κι εμάς μαζί.

Δείτε τους που βγήκαν όλο χαριτωμενιές.
Τα είπανε, τα συμφωνήσανε…
Αλλά, τον λογαριασμό τον στέλνουν πάλι σε εμάς…
Στα γνωστά θύματα, οι καλοπληρωτές των δικών τους ονείρων…
Εμείς είμαστε αυτοί που τους δίνουμε όνειρα και μας γυρνάνε πίσω εφιάλτες…

Είμαστε άσπρα ποντίκια, πράσινα ποντίκια, γαλάζια και κόκκινα ποντίκια…
Πειραματόζωα είμαστε. Κλεισμένοι στην γυάλα που μας έβαλαν.
Άβουλα, βουλιμικά και γεμάτα τρόμο, ανίκανα να σκεφτούμε την απόδρασή μας.

Δεν σας αρέσουν τα λόγια μου;
Τότε κοιτάξτε τη γυάλα… Κοιτάξτε τη διάφανη φυλακή μας…
Οι στιγμές κυλάνε και κλείνουν τον κύκλο, ολοκληρώνοντας το δικό τους σχέδιο και τον δικό μας αφανισμό. Τα πειραματόζωα πάντα πεθαίνουν. Πρέπει να πεθάνουν για να επιβεβαιωθεί το πείραμα…

Εκτός και εάν αποφασίσουμε να σπάσουμε την γυάλα…

Από εμάς εξαρτάται,…

Το ξέρουν και τρέμουν τη στιγμή που θα καταλάβουμε ποιοι πραγματικά είμαστε και τι πραγματικά μπορούμε να κάνουμε…

Γι αυτό θα κάνουν τα πάντα για να μην σκεφτούμε ότι μπορούμε χωρίς αυτούς.
Πρέπει να πιστεύουμε ότι αυτοί μας τρέφουν, αυτοί μας επιτρέπουν να ζούμε…
Πρέπει να τους ευχαριστούμε επειδή μας βιάζουν στο μυαλό, στην ψυχή και στο σώμα…

Σύντομα θα κλείσουν όλες τις πόρτες για να μην δούμε την λύση που βρίσκεται ανάμεσά μας. Για να μην μπορέσουμε να δραπετεύσουμε ποτέ.

Είμαστε χρήσιμα πειραματόζωα.
Τους δίνουμε την αίσθηση πως είναι θεοί…!

Αυτοί είναι αδίστακτοι.
Πίσω από τα χαμόγελά τους κρύβουν τις διαθέσεις τους να μας δούνε να σερνόμαστε και να τους γλύφουμε τα πόδια παρακαλώντας σαν ζητιάνοι να μας δώσουν ένα πιάτο φαγητό, ένα ποτήρι νερό… μέχρις ότου να μας δούνε νεκρούς…

Και αν δεν γίνουμε κι εμείς αδίστακτοι όπως κι αυτοί, τότε ας πάμε από τώρα να σκάψουμε τον τάφο μας και να ελπίζουμε πως ο θάνατος θα είναι λύτρωση σε όσα μας ετοιμάζουν…

Θα είναι καλύτερα έτσι…

Μόνο να μην δούμε τα παιδιά μας να ζούνε τον όλεθρο που τους ετοιμάσαμε, τον λάκκο που τους σκάψαμε επειδή πιστέψαμε πως οι δολοφόνοι δεν θα μας σκοτώσουν…

Κωνσταντίνος