Οι προφάσεις των καναπέδων για να μην κατέβουν στο Σύνταγμα

Έλληνες, σας έχουν φοβήσει τα κανάλια της Παραπληροφόρησης ότι ο τάδε ή ο δείνα καπηλεύεται τη συγκέντρωση στο Σύνταγμα.
Κατ αρχάς μια βόλτα εκεί θα σας πείσει ότι δε συμβαίνει κάτι τέτοιο.
Πρώτα απ΄όλα συμμετέχουν ειρηνικά δύο άκρως αντίθετοι χώροι, χωρίς μέχρι στιγμής να δημιουργηθεί το παραμικρό πρόβλημα.
Πραγματι στο πάνω μέρος της πλατείας κυριαρχεί η λαική (Ακρο)Δεξιά, που στήνει κρεμάλες, ρίχνει μούτζες κλπ και στο κάτω μέρος της πλατείας κυριαρχεί η Αριστερά, η οποία λόγω ιδεολογίας και κουλτούρας αποφεύγει τις απολιτίκ μούτζες και αναζητά λύσεις που (πιστεύει ότι) μπορεί να δώσει.
Το πάνω μέρος της πλατείας είναι επίσης δυναμικό, αλλά αναλώνεται στην εκδίωξη της Κυβέρνησης και την τιμωρία (κερεμάλες) των υπευθύνων, χωρίς όμως να αναζητά και τη διέξοδο από την Κρίση. Αλλά έστω και έτσι, κατά τη γνώμη μου, η παρουσία τους είναι καλοδεχούμενη και σημαντική.
Δεν είναι δυνατόν, άλλωστε, να συμφωνούμε όλοι και σε όλα.
Χαίρομαι για την ειρηνική συνύπαρξη (έστω και με τα σκαλοπάτια να τους χωρίζουν) της Λαικής (Ακρο)δεξιάς πάνω απ την πλατεία και της αριστεράς κάτω απ την πλατεία. Ελπίζω να συνεχιστεί αυτή η ειρηνική συνύπαρξη.
Εκ πρώτης όψεως δείχνει το κατω  μέρος της πλατείας να είναι αυτό που μπορεί να διαμορφώσει καταστάσεις, να προτείνει λύσεις, με σαφές οικονομικό και πολιτικό κριτήριο.
Αλλά υπάρχουν και κάποια μείον. Όπως ότι αυτή η ροπή της Γενικής Συνέλευσης σε Φοιτητική Συνέλευση των ΕΑΑΚ που παρά τις καλές προθέσεις της, τελικά απομακρύνει τον μη αριστερό κόσμο.
Αυτό πράγματι είναι ένα ερώτημα, αλλά ταυτόχρονα και ένας φαύλος κύκλος.
Διότι το "μπαμ" στο Σύνταγμα έγινε λόγω της πάρα πολύ μεγάλης συμμετοχής του κόσμου.
Ο κόσμος όμως ήταν πολύ ετερόκλητος. Αριστεροί, Δεξιοί, Πασόκ, Απολιτίκ, Αναρχικοί κλπ κλπ
Και φυσικά η Συγκέντρωση κατηγορείτο ως απολιτίκ ξέσπασμα με μούτζες.
Η Γενική Συνέλευση οσμίστηκε το αίτημα του Λαού για Δημοκρατία και ξεκίνησε ένα αρκετά δύσκολο και φιλόδοξο εγχείρημα: αυτό της Άμεσης Δημοκρατίας, με εφαρμογή στην πλατεία.
Σε συνθήκες... Πνύκας, ο κάθε πολίτης ζητά και παίρνει το λόγο και προτείνει, νουθετεί, κατηγορεί, καταγγέλλει και αντιστοίχως οι ακροατές του τον επευφημούν ή τον αποδοκιμάζουν.
Είναι πραγματικά πολύ ενδιαφέρον το εγχείρημα.
Θεωρώ βέβαια κάπως υπερβολική την πλήρως Άμεση Δημοκρατία σε μια χώρα όπου ακόμα αναζητείται και η... έμμεση, αλλά εδώ που τα λέμε δεν υπάρχει και άλλος τρόπος λήψης αποφάσεων.
Αν δεν υπήρχε η Γενική Συνέλευση να αποφασίσει το Α ή το Β, τότε θα έπρεπε να το κάνουν κάποια μεμονωμένα άτομα ή κάποιες οργανώσεις.
Τότε κι αν θα λέγαμε για καπηλείες, καπελώματα κλπ.
Και δικαίως...

Μήπως τελικά μας πειράζει η Αντίδραση του Λαού και απλώς ψάχνουμε κάθε φορά κάτι να πούμε για να την κατηγορήσουμε, ακόμη και αν αντιφάσκουμε;
Η ελάττωση του κόσμου αποδεικνύει ότι οι πολλοί ("ψύχραιμοι") το μόνο που ήθελαν είναι να ρίξουν μερικές μούτζες, αλλά δεν έχουν διάθεση να αγωνιστούν, να σχεδιάσουν το μέλλον τους. Δε τους φτίει κανένας Σύριζα, κανένας Ανταρσύα, κανένα ΚΚΕ, κανένας Οικολόγος, καμία πατριωτική οργάνωση, κανένα γαλανόλευκο σημαιάκι. Τους φταίει ο εαυτός τους που είναι ακόμη εγκλωβισμένος στο "να μην αλλάξει τίποτα".

Δεν είναι κακό να στεκόμασε κριτικά απέναντι σε ορισμένα στραβά που συμβαίνουν στο Σύνταγμα (ναι κι εμένα δε μ αρέσουν οι ξυλοπόδαροι και τα μαθήματα τάι-τσι) αλλά όταν μονίμως ψάχνουμε κάτι να μας χαλάει στο Σύνταγμα, σημαίνε ότι απλώς δεν έχουμε διάθεση να αγωνιστούμε και να σχεδιάσουμε το μέλλον μας όπως πιστεύουμε ότι μας αξίζει και απλώς αναζητούμε δικαιολογίες.
Και όταν αναζητούμε δικαιολογίες τη μια θα μας φταίει ότι η συγκέντρωση είναι απολιτίκ, τη άλλη θα μας φταίει ότι η συγκέντρωση πήρε πολιτικό χαρακτήρα, τη μια θα μας πειράζει που ο κόσμος είναι αχταρμάς, την άλλη θα μας πειράζει που δεν είναι αχταρμάς και πάει λέγοντας. Σε δικαιολογίες να βρισκόμαστε δηλαδή...
Ή καλύτερα.... σε καναπέ να βρισκόμαστε!

Σήμερα το απόγευμα γίνεται η πανευρωπαική συγκέντρωση διαμαρτυρίας και στην Ελλάδα το ραντεβού έχει δοθεί στις 6 στο Σύνταγμα.
Εάν και εφόσον θέλουμε να αλλάξει αυτός ο τόπος, τότε έχουμε χρέος απέναντι στους εαυτούς μας και στην κοινωνία να παρευρεθούμε εκεί και να αφήσουμε τις σάπιες δικαιολογίες.
Η αποχή είναι ανοχή.
Ραντεβού στο Σύνταγμα λοιπόν!
--
http://toixo-toixo.blogspot.com/2011/06/blog-post_05.html