Συνταγές τρομακτικότερες από το “χόρτο του διαβόλου”

του Eddie Adelstein*
Θυμάμαι την στιγμή που έμαθα πριν 62 χρόνια ότι βρήκαν στη βαλίτσα του Robert Mitchum ένα τσιγάρο μαριχουάνας, συλλήφθηκε και η καριέρα του ως ηθοποιός έληξε. Θυμάμαι ότι σκεφτόμουν...
“Πάει, τελείωσε αυτός, τώρα που το χόρτο του διαβόλου μπήκε στο μυαλό του, όλα τελείωσαν για αυτόν.” Τέτοια ήταν η δύναμη παραπληροφόρησης του κοινού. Για πολλούς ανθρώπους της δικής μου γενιάς, η άποψη αυτή ισχύει ακόμα.

Κάθε πρωί, εξετάζουμε τις υποθέσεις που έχουν φτάσει στο γραφείο του ιατροδικαστή. Κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών, όλο και περισσότεροι θάνατοι σχετίζονται με συνταγογραφώμενα φάρμακα, συχνά αγορασμένα με νόμιμες συνταγές για οπιούχα. Σύμφωνα με έρευνες, το 2009 η υπερβολική δόση φαρμάκων ξεπέρασε τους θανάτους από αυτοκινητικά ατυχήματα σε 15 πολιτείες. Κάποιες μελέτες, υποδεικνύουν ότι οι θάνατοι από την κατανάλωση διάφορων συνταγογραφούμενων φαρμάκων έχει αυξηθεί κατά 60 τοις εκατό. Κάτι που οφείλεται και στον συνεχώς αυξανόμενο όγκο τηλεοπτικών διαφημίσεων συνταγογραφούμενων φαρμάκων. Τα φάρμακα της κατηγορίας serotonin selective reuptake inhibitors (SSRI) έχουν πάρει διαστάσεις επιδημίας. Τα ξέρετε ως Prozac, Zoloft και Paxil. Το κόστος για την υγεία και την περίθαλψη είναι τεράστιο.

Όποτε βλέπω κάποιον με ένα ουράνιο χαμόγελο, κάνω την ίδια ερώτηση; Έζησες κάποια θρησκευτική εμπειρία, ή παίρνεις κάποιο φάρμακο SSRI; Η απάντηση είναι σχεδόν πάντα ένα SSRI φάρμακο. Αυτά τα φάρμακα, δημιουργούν μια inter-synaptic ευτυχία και καθυστερούν την ανάπτυξη λογικής προσέγγισης στην επίλυση προβλημάτων και την δημιουργία προσωπικής φιλοσοφίας που μπορεί να οδηγήσει στην ευτυχία και την ικανοποίηση.

Κάποιες πρόσφατες έρευνες υποστηρίζουν ότι αυτά τα φάρμακα έχουν πολύ μικρή αξία, με εξαίρεση κάποιες βαριές περιπτώσεις κλινικής κατάθλιψης. Το πιο σημαντικό είναι ότι αυτά τα φάρμακα έχουν πολύ σοβαρές παρενέργειες, τόσο παθολογικές όσο και ψυχολογικές, που μπορούν να οδηγήσουν στον θάνατο.

Ωστόσο, στα 25 χρόνια που είμαι ιατροδικαστής, δεν έχω δει ή ακούσει ποτέ για θάνατο που να προκλήθηκε από τη μαριχουάνα. Αν μου έδιναν την επιλογή να βρίσκομαι σε ένα δωμάτιο με καπνιστές μαριχουάνας ή σε ένα με αλκοολικούς, θα διάλεγα τους καπνιστές μαριχουάνας. Εκτός από το άραγμα, υπάρχουν πολύ λίγες παρενέργειες αυτής της ουσίας.

Οπότε, πως γίνεται ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων να καταναλώνουν συνταγογοραφούμενα φάρμακα που αλλάζουν τη διάθεση με σημαντικούς κινδύνους, και ταυτόχρονα η μαριχουάνα να θεωρείται μια επικίνδυνη και παράνομη ουσία της οποίας η κατοχή και μόνο επιφέρει σοβαρές τιμωρίες; Περίπου το 50 τοις εκατό των φυλακισμένων, βρίσκονται στη φυλακή εξ’ αιτίας της χρήσης ή της πώλησης ουσιών. Αυτοί που οδηγούνται στη φυλακή για εμπόριο ή καλλιέργεια μαριχουάνας, βγαίνουν από αυτήν επιδέξιοι παραγωγοί και έμποροι περισσότερο επικίνδυνων ουσιών, Ï! �πως τα οπιούχα και οι μεθαμφεταμίνες. Η εμπειρία της φυλακής σπρώχνει πολλούς στους δρόμους της κοινωνικής αναρχίας. Αν η χρήση της μαριχουάνας δεν μπορεί να νομιμοποιηθεί με λογικά επιστημονικά επιχειρήματα, πρέπει να παραδεχτούμε ότι δεν αντέχουμε να πληρώνουμε για τον μεγάλο αριθμό φυλακισμένων για μια αθώα ουσία. Αυτά τα χρήματα θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για τη δημόσια παιδεία και την ενημέρωση και μόρφωση σχετικά με τις διάφορες ουσίες. Χάνουμε τον “πόλεμο κατά των ναρκωτικών” και δημιουργούμε μια παράνομη αγορά που έÏ! �ει ως αποτέλεσμα την αύξηση της εÎ! �κληÎ �ατικότητας και των θανάτων από ναρκωτικά. Θα έπρεπε να νομιμοποιήσουμε όλες τις ουσίες, αλλά η μαριχουάνα θα ήταν μια αρχή. Σαφώς, η αντιμετώπιση μας απέναντι στις ευφορικές ουσίες έχει αλλάξει. Κάποιοι neuroscientists υποστηρίζουν τώρα ότι φάρμακα όπως το Ritalin και οι αμφεταμίνες θα έπρεπε να είναι διαθέσιμες στο κοινό για να αυξάνουν τη λειτουργία του μυαλού και την παραγωγικότητα στην εργασία.

Στην πραγματικότητα, οι παλιές γενιές που ζητούν την απαγόρευση της μαριχουάνας, δεν έχουν ποτέ χρησιμοποιήσει αυτή την φυσική ουσία. Πιστεύουν τις παλιές ιστορίες περί του “χόρτου του διαβόλου”. Αν όντως καπνίσουν μαριχουάνα, θα βρεθούν προ εκπλήξεως γιατί την πρώτη φορά δεν συμβαίνει σχεδόν τίποτα. Αν δοκιμάσουν ξανά, μπορεί να παρατηρήσουν ένα αίσθημα χαλάρωσης, μια παράβλεψη των μικρών ενοχλήσεων της ζωής και μία μικρή άυξηση στην όρεξη. Θα παρατηρήσουν ότι, αντίθετα με τη χρήση αλκοόλ, έχουν μεγαλύτερη ανεκτικότητα προς τον συνÎ! �νθρωπό τους, και έχουν την τάση να είναι περισσότερο προσεκτικοί στις ενέργειές τους, όπως στην οδήγηση. Την επόμενη μέρα, συχνά είναι χαλαρωμένοι και κάπως απαθείς στο να κάνουν πράγματα. Οι άνθρωποι γίνονται πιο ευαίσθητοι στη μαριχουάνα και δεν δημιουργούν ανεκτικότητα, δεν απαιτείται δηλαδή αυξανόμενη ποσότητα της ουσίας για να πετύχουν το ίδιο αποτέλεσμα. Δεν θα γινόμουν συνήγορος καμίας ουσίας, αλλά αυτή έχει τις λιγότερες παρενέργειες.

Όλες οι “εγκεφαλικές” ουσίες επηρεάζουν τις φυσικές χαρές της ζωής, αλλά το χειρότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να προειδοποιούμε τα παιδιά μας ότι η έκθεση στη μαριχουάνα θα τα οδηγήσει στην τρέλα.

Το τρέχων τεύχος του Science News περιγράφει τις πολλές ιατρικές χρήσεις της μαριχουάνας, συμπεριλαμβάνοντας την αντιμετώπιση του άγχους, της ναυτίας και του πόνου σε ασθενείς με καρκίνο, τη θεραπεία της mulitple sclerosis, της ασθένειας Crohn’s και άλλων ασθενειών. Οπότε, φαίνεται ότι έχουμε στη φυλακή έναν μεγάλο αριθμό ανθρώπων για τη χρήση μιας ουσίας που έχει αποδεδειγμένα ευεργετικές δράσεις.

Γνωρίζω ότι θα ήταν δύσκολο να αλλάξω το μυαλό των σκληρά εργαζόμεων αστυνομικών που βάζουν σε κίνδυνο τη ζωή τους για να εξαλείψουν τα ναρκωτικά και πιστεόυν ότι παρέχουν μια ζωτική υπηρεσία. Αλλά η αλήθεια είναι ότι η απαγόρευση αυτών των ουσιών είναι παρόμοια με τις προσπάθεις να κάνουν παράνομο το αλκοόλ, και δεν μπορούν να πετύχουν.

Οπότε δεν προκαλεί έκπληση ότι πολλές πολιτείες, η λογική σκέψη υπερτερεί της παραπληροφόρησης στον γενικό πληθυσμό. Αυτές οι πολιτείες έχουν μειώσει σημαντικά τις τιμωρίες, και στην California η νόμιμη μαριχουάνα ανθίζει. Το Michigan νομιμοποίησε την ιατρική χρήση μαριχουάνας, και οι καλλιεργητές λέγονται πλέον “caretakers”. Έχει έρθει η ώρα να αποποινικοποιήσουμε τη χρήση και την καλλιέργεια μαριχουάνας. Είναι ήδη μία από τις πιο κερδοφόρες σοδειές του Missouri, ας φορολογήσουμε τα κέρδη, κι ας μειώσουμε τον αριθμό των φυλακισμένων. Η πολιτεία θα βÎ! �λτιωθεί πολύ και θα υπάρχουν περισσότερα χρήματα για την παιδεία.

Αν είχαμε το θάρρος, θα νομιμοποιούσαμε όλες τις ουσίες. Τα χρήματα που θα βγάζαμε πουλώντας νόμιμα τις ουσίες θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν στην παιδεία. Η προσφορά θα ήταν γνωστής ποιότητας και ασφαλέστερη από τα μη ελεγχώμενα ναρκωτικά που κυκλοφορούν στους δρόμους. Το πιο σημαντικό απ’ όλα, θα μπορούσαμε να μειώσουμε τον αριθμό των φυλακισμένων στο μισό. Με την παιδεία μπορούμε να κάνουμε τη χρήση ουσιών “not cool”, όπως το αλκοόλ και τον καπνό. Είναι σαφές ότι η πολιτική του πολέμου κατά των ναρκωτικών έχει αποτύχει. Είναι καιρός νÎ! ± βρούμε έναν νέο δρόμο.

*Ο Eddie Adelstein, είναι καθηγητής παθολογίας στο University of Missouri, και ιατροδικαστής της Boone County.

http://tro-ma-ktiko.blogspot.com/2011/06/blog-post_5570.html