Η βία του άλλου μας εαυτού...του Σταύρου Θεοδωράκη

Από τότε που κάηκαν οι τρεις στην Σταδίου, ένα χρόνο τώρα,  όσοι διαδηλωτές περνούν έξω από το «σημείο», σιωπούν. Τα συνθήματα σταματούν, κάποιοι κατεβάζουν και τις σημαίες από τους ώμους τους, ακόμη και οι συζητήσεις παγώνουν. Οι
διαδηλωτές μάλιστα αποφεύγουν να περάσουν κοντά από το νούμερο 23. Στριμώχνονται δηλαδή  στην απέναντι μεριά του δρόμου (στην αριστερή όπως ανεβαίνουμε την Σταδίου) θέλοντας έστω και έτσι να μείνουν μακριά από όσα δραματικά εξελίχθηκαν στο απέναντι πεζοδρόμιο το απόγευμα της 5ης Μαΐου του 2010.

Όλα τα παραπάνω μου τα έχουν βεβαιώσει οι γείτονες. Επιμένουν μάλιστα ότι την ίδια συμπεριφορά έχουν και οι κουκουλοφόροι. «Περνούν πάτα από το απέναντι πεζοδρόμιο. Ποτέ έξω από την καμένη τράπεζα. Και πάντοτε βιαστικά σχεδόν τρέχοντας».
Η Αγγελική λοιπόν, η Παρασκευή, ο Νώντας μπορεί να μην κέρδισαν τα πρωτοσέλιδα που τους άξιζαν,  μπορεί να μην έγιναν σύνθημα, η δύναμη τους όμως δεν έχει χαθεί. Όλοι θυμούνται τι έγινε εκεί. Όλοι τώρα ξέρουν ότι οι δράστες – δύο, πέντε δέκα, δεν έχει καμία σημασία – δεν εμποδίστηκαν να κάψουν τράπεζα και ανθρώπους. Αντιθέτως κάποιοι ανόητοι φώναζαν «κάψτε τους», πιστεύοντας προφανώς (έτσι τουλάχιστον θέλω να ελπίζω) ότι η φωτιά θα τα κάψει όλα αλλά θα αφήσει ανέγγιχτους τους εργαζόμενους. Αλλά και μετά όταν έφυγαν οι εμπρηστές, οι διαδηλωτές συνέχιζαν να περνούν αδιαφορώντας γι’ αυτούς που κρέμονταν από τα μπαλκόνια ζητώντας βοήθεια. Υπήρξαν βέβαια και κάποιοι που αντέδρασαν. Ένας Σομαλός που προσπάθησε να πέσει μέσα στη φωτιά για να τη σβήσει. Ένας αντιεξουσιαστής που χτυπούσε με μανία τα τζάμια για να σπάσουν και να απελευθερωθούν οι καπνοί, μια ομάδα τροτσκιστών που κυνήγησε τους εμπρηστές έξω από τον Ιανό. Όλα αυτά προκύπτουν από μαρτυρίες που κατέγραψαν και μετέδωσαν οι «Πρωταγωνιστές». Αλλά αυτοί που αντέδρασαν, δεν ήταν πλειοψηφία.

Οι περισσότεροι στην Ελλάδα έχουν μάθει να ανοίγουν διάδρομο στη βία. Είτε το κάνουν από φόβο είτε από επιλογή, είτε το κάνουν στη Σταδίου είτε στον Άγιο Παντελεήμονα, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Στην 25η Μαρτίου στο Σύνταγμα μια συμμορία ρατσιστών κυνήγησε και έδειρε μετανάστες που πουλούσαν ελληνικές σημαίες. Κανείς δεν αντέδρασε. Τα ίδια συμβαίνουν και στα γήπεδα. 200-300 το πολύ, χουλιγκάνοι τα σπανε όλα και η εξέδρα ούτε καν τους γιουχάρει. Η βία το ξαναλέω είναι σαν να μας βολεύει. Λες και αντιπροσωπεύει ένα κομμάτι του άλλου μας εαυτού. Του θυμωμένου, του απογοητευμένου, του αδιέξοδου, του σκοτεινού. Εκεί λοιπόν πρέπει να δώσουμε τη μάχη. Γιατί πάντα θα υπάρχουν φασίστες, σταλινικοί, χιτλερικοί, μηδενιστές, οπαδοί της τυφλής βίας. Το θέμα είναι να στερέψουν κάποια στιγμή από συμμάχους.

Πηγή: protagon