"Deja vu στη Λιβύη!"

της Νόρας Ράλλη
Παρέλυσε στις 26 Μαρτίου το κέντρο του Λονδίνου από την ογκώδη διαδήλωση κατά των περικοπών στον δημόσιο τομέα . Την ίδια στιγμή, στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, στο Γουϊσκόνσιν των Ηνωμένων Πολιτειών, ξεσπούν διαμαρτυρίες και οργανώνονται διαδηλώσεις ήδη από τα μέσα Φεβρουαρίου. Στο μεταξύ, στην Ιταλία, ο Ιταλός πρωθυπουργός Σίλβιο Μπερλουσκόνι, αντιμετωπίζει πέραν των άλλων προβλημάτων που αφορούν στην διακυβέρνηση της χώρας και προσωπικές κατηγορίες για απάτη και φοροδιαφυγή.
Με τη σειρά του, ο Πρόεδρος Σαρκοζί σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις έχει πέσει σε ιστορικά χαμηλά επίπεδα δημοφιλίας, χαμηλότερα ακόμα και από αυτά της ακροδεξιάς Μαρί Λεπέν (κόρης του Ζαν Μαρί Λεπέν, ο οποίος της παρέδωσε την ηγεσία του ακροδεξιού κόμματός του). Σοβαρά προβλήματα αντιμετωπίζει και η Γερμανίδα Καγκελάριος Άγκελα Μέρκελ, καθώς για πρώτη φορά γίνεται τόσο ξεκάθαρο ότι έχει απολέσει τη συναίνεση της γερμανικής κοινής γνώμης και τη απαραίτητη λαϊκή συμπαράσταση για να προχωρήσει απρόσκοπτα στην υλοποίηση του προγράμματός της. Η ιστορική ήττα που υπέστη την περασμένη εβδομάδα στο κρατίδιο της Βάδης – Βυρτεμβέργης με την ισχυρή πλειοψηφία των ψηφοφόρων να προτιμά τους «Πράσινους» και τους Σοσιαλιστές έχει προκαλέσει ένα επιπλέον πονοκέφαλο στη Μέρκελ, καθώς γίνεται ολοένα και περισσότερο ορατή η δυσαρμονία των επιδιώξεών της σε σχέση με αυτές του γερμανικού λαού.
Από τα παραπάνω, είναι φανερό ότι η κατάσταση στη Λιβύη λειτούργησε σαν «από μηχανής θεός» για τις ηγεσίες των παραπάνω χωρών, ιδίως των ευρωπαϊκών. Ξεκινώντας (ακόμα μια φορά) μια πανστρατιά κατά της καθεστωτικής ηγεσίας ενός κράτος – παρία, όπως είναι η Λιβύη, που μέχρι πρότινος ζούσε στο περιθώριο της διεθνούς κοινότητας,
εφορμώντας (για άλλη μια φορά) εναντίον ενός καθεστώτος στο όνομα των ανθρώπινων δικαιωμάτων και της προστασίας αμάχων,
ιδεολογοποιώντας (για μια ακόμα φορά) μια στρατιωτική επέμβαση σε κυρίαρχο κράτος, με αναφορές στις πανανθρώπινες αξίες που η Δύση θεωρεί ότι κατέχει προνομιακά αν όχι σε αποκλειστικότητα,
και τέλος υπερβαίνοντας κατά πολύ τα όσα προστάζει η σχετική με την στρατιωτική επέμβαση απόφαση του ΟΗΕ, οι Ευρωπαίοι κυρίως ηγέτες θεωρούν ότι έτσι μπορεί να κερδίζουν κάποιους πόντους, τόσο στην παγκόσμια σκακιέρα όπου παίζεται το διεθνές, αδίστακτο και αδυσώπητο γεωστρατηγικό παιχνίδι για λογαριασμό των χωρών που ο καθένας εκπροσωπεί, αλλά κυρίως να κερδίζουν πόντους στο εσωτερικό μέτωπο, αναμένοντας ότι έτσι οι δημοσκοπήσεις θα αναστραφούν υπέρ τους - ότι ίσως κερδίζουν επιπλέον περίοδο χάριτος στην εφαρμογή των αντιλαϊκών πολιτικών που ακολουθούν, ότι ίσως κερδίσουν την ανοχή, αν όχι την εύνοια των πολιτών.
Φυσικά τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά! Οι ευρωπαϊκοί λαοί έχουν πλέον αρκετή συσσωρευμένη εμπειρία από δυτικές, «απελευθερωτικού» τύπου επεμβάσεις σε τρίτες χώρες. Τόσο η εμπλοκή της Δύσης στην διάλυση της Γιουγκοσλαβίας το 1999, όσο και οι απροκάλυπτες επεμβάσεις στο Αφγανιστάν το 2001, αλλά και στο Ιράκ το 2003, έχουν διδάξει πολλά. Όλες αυτές οι επεμβάσεις έγιναν στο όνομα των ανθρώπινων δικαιωμάτων, της ανατροπής καθεστωτικού τύπου ηγεσιών, την «απελευθέρωση» των λαών, την εισαγωγή δυτικότροπων «δημοκρατικών» καθεστώτων.
Φυσικά σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις δεν ήταν ξεκάθαρο τι ακριβώς επιδιώκει η Δύση και κυρίως πως βλέπει την μετά την όποια επέμβαση στις χώρες στις οποίες επενέβη. Επιπλέον, συμβαίνει κάτι το οποίο είναι ιδιαίτερα εμφανές, όσο και καθοριστικό, τόσο στην περίπτωση του Αφγανιστάν και του Ιράκ, αλλά και στην περίπτωση της Λιβύης. Οι δυτικοί Σύμμαχοι», σε όλες αυτές τις περιπτώσεις δεν φαίνεται να έλαβαν υπόψη την πληθυσμιακή σύνθεση των λαών των χωρών αυτών και κυρίως τη διάκρισή τους σε διαφορετικές εθνοτικές  - θρησκευτικές ομάδες, όπως στην περίπτωση της Γιουγκοσλαβίας, ή διαφορετικές φυλετικές – θρησκευτικές ομάδες, όπως στην περίπτωση του Αφγανιστάν, του Ιράκ και εσχάτως της Λιβύης. Η κατάσταση αυτή είναι που συσκοτίζει ακόμα περισσότερο τα πράγματα, καθώς ακόμα και αν είναι ξεκάθαρη η επιδίωξη της νέας αυτής δυτικής «στραυροφορίας» στο να απομακρυνθεί ο Καντάφι από την εξουσία, δεν είναι διόλου ξεκάθαρο ποιά θα είναι η περίφημη μετα-Κανταφική περίοδος που θα ξημερώσει για τη χώρα αυτή στην περίπτωση που ο στόχος της απομάκρυνσης του Καντάφι από την εξουσία επιτευχθεί.
Οι μέχρι τώρα αντιδράσεις σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες δείχνουν ότι οι ευρωπαίοι πολίτες αντιμετωπίζουν πλέον με πολύ περισσότερο σκεπτικισμό τα όποια πολεμικά «σαλπίσματα» για απελευθερώσεις λαών, προστασία αμάχων και ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Διόλου τυχαία, αυτές τις μέρες επανήλθε στη δημοσιότητα η περίπτωση δικαστικής καταδίκης ομάδων αμερικανών πεζοναυτών που κατά τη διάρκεια περιπόλων στο Αφγανιστάν βασάνιζαν και εν τέλει σκότωναν αναίτια μικρά παιδιά και άμαχους. Οι φωτογραφίες που ήρθαν στη δημοσιότητα από τα ανατριχιαστικά περιστατικά θύμισαν σε όλους αντίστοιχο φωτογραφικό υλικό από βασανιστήρια και εξευτελισμούς αμάχων από τις περίφημες «απελευθερωτικές δυνάμεις» του Μπους, τον πόλεμο του Ιράκ και το Γκουαντάναμο, κουρελιάζοντας για άλλη μια φορά τα περί «προστασίας των ανθρώπινων δικαιωμάτων», τα περί των «υψηλότατων ανθρωπιστικών ιδεωδών» της Δύσης και όλα τα σχετικά υπερφίαλα και υψιπετή.
Οι ευρωπαϊκοί λαοί, έχοντας να αντιμετωπίσουν μια σκληρή πραγματικότητα που σχετίζεται από μια χρηματοπιστωτική κρίση που εδράζεται σε δομικό επίπεδο στο παγκοσμιοποιημένο πλέον καπιταλιστικό σύστημα και έχοντας μνήμες των όσων συνέβησαν τις τελευταίες δύο δεκαετίες, αν όχι περισσότερο, διαπιστώνοντας ότι ζουν ένα déjà vu, φαίνεται ότι αρχίζουν σιγά-σιγά να προβληματίζονται και κατά περιπτώσεις να αντιδρούν, να εξεγείρονται, να διαδηλώνουν.
Και πολύ καλά κάνουν.

http://www.radio9.gr/News.aspx?a_id=9933