Τον Φεβρουάριο του 2009, κάπου στις αρχές του , μαζί με έναν αγαπημένο μου φίλο, κατέβηκα στο Γκάζι να δω την περίφημη έκθεση BODIES. Ήταν το place to be των εκδηλώσεων που γίνανε στην πόλη εκείνο το χειμώνα, πράγματι ήταν μια σοκαριστική εμπειρία
και μια θαυμάσια έκθεση μεταμοντέρνου ρεαλισμού.Το πραγματικά υπέροχο εκείνης της έκθεσης, ήταν η θέαση της πραγματικότητας του ανθρώπινου σώματος, από μέσα όμως. Για πρώτη φορά είδα τα συκώτια μου και τα αιμοφόρα αγγεία μου ζωντανά, είδα τι παθαίνω που καπνίζω, πώς κυλάει το αίμα στις φλέβες μου και όλα αυτά τα συγκλονιστικά...
Εκείνη την μέρα, σε μια άκρη της έκθεσης, υπήρχε ένα μικρό περίπτερο ενημέρωσης για την δωρεά οργάνων. Τότε στην Ελλάδα, ελάχιστοι άνθρωποι ήταν δωρητές. Με το σχέδιο νόμου που προωθεί η κυβέρνηση, όλοι οι Έλληνες πολίτες είναι εν δυνάμει δωρητές οργάνων μετά θάνατον, αν φυσικά δεν δηλώσουν νωρίτερα το αντίθετο...Έτσι, ξαφνικά, το ποσοστό δωρητών οργάνων στην χώρα, εκτοξεύεται στο 100%. Καταπληκτικό, είμαστε απόλυτα ανθρωπιστές, με μια νομική τρίπλα, θα πρέπει λοιπόν να σκεφτούμε σοβαρά τα ποσοστά, τις έρευνες και τα στοιχεία που ακούμε στην τηλεόραση...
Τότε που πήγα στην έκθεση, ενθουσιάστηκα με την ιδέα της δωρεάς των οργάνων μου. Επισκέφτηκα το σχετικό site, διάβασα τα απαιτούμενα και στη συνέχεια απευθύνθηκα στο ΚΕΠ να ζητήσω την φόρμα Εγγραφής στο Εθνικό Μητρώο Δωρητών. Δεν την ήξεραν...Ίσως έφταιγε το γεγονός ότι ήμουν τότε μόνιμος κάτοικος επαρχιακής πόλης, αλλά νόμιζα πως όλα τα ΚΕΠ, είναι ίδια. Δεν ξέρω τι έγινε μετά, αποφάσισα να μην ασχοληθώ. Με το νέο νομοσχέδιο, μπορώ ούτως ή άλλως να δωρίσω τα όργανά μου στην ανθρωπότητα. Είμαι ευχαριστημένη.
Το Ευρωβαρόμετρο όμως, είναι ενδεικτικό της γενικής επιφύλαξης των Ελλήνων στις δωρεές. Στην ερώτηση «ποιοι είναι οι λόγοι για τους οποίους δεν επιθυμείτε να γίνετε δωρητές οργάνων», το 45% των Ελλήνων απάντησαν ότι δεν εμπιστεύονται το σύστημα, το 31% απάντησαν ότι φοβούνται την «εκμετάλλευση» του ανθρωπίνου σώματος, ενώ το 10% επικαλέστηκε θρησκευτικούς λόγους.
Είναι όπως το θέμα με το τσιγάρο. Μου αρέσει να καπνίζω, σέβομαι αυτόν που δεν καπνίζει, αλλά πραγματικά νομίζω ότι ζω σε έναν κόσμο υποκρισίας, όπου όλοι ξαφνικά μισούν το τσιγάρο, είναι οικολόγοι, κάνουν ποδήλατο και τρώνε χόρτα. Δεν είναι έτσι, τουλάχιστον στο βαθμό που μπορώ να αντιληφθώ και να ερμηνέψω τον κόσμο γύρω μου. Το θέμα της δωρεάς οργάνων, είναι για μένα προσωπικό δεδομένο, ίσως από τα μοναδικά απόλυτα προσωπικά δεδομένα. Και πρέπει να υπάρχει επιλογή. Το νομοσχέδιο φυσικά δίνει την δυνατότητα να αρνηθεί ο πολίτης την αφαίρεση. Αλλά αυτό απαιτεί ενημέρωση. Στις μεγαλύτερες ηλικίες και στην συντηρητική μας Ελλάδα, είναι σίγουρο πως ο νόμος θα φέρει παρανοήσεις και αντιπαραθέσεις.
Δεν γινόμαστε αλτρουιστές σε μια μέρα. Η γνώση, η ενημέρωση και η παιδεία μας κάνει. Νομίζω πως ο νόμος εκβιάζει την ανθρωπιά μας, αφού το κράτος αδυνατεί να την κάνει τρόπο ζωής μας, μέσα από τα σχολεία και την εκπαίδευση. Γιαυτό και θα αποτύχει. Το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση, ισχύει πάντα και από τις δυο πλευρές. Αν και είμαστε όλοι παιδιά του Descartes, πιστεύουμε στον δυϊσμό σώματος και ψυχής, πιστεύουμε όμως πάνω από όλα στο Cogito ergo sum, στο “I think, therefore I am", στο "σκέφτομαι άρα υπάρχω". Και βλέπουμε πάντα με επιφύλαξη αυτόν τον "προοδευτισμό".
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχολιάστε ότι διαβάζετε και βοηθήστε το κουνάβι να μάθει περισσότερα για το τι προτιμάτε να διαβάζετε!