Το ερώτημα για τη Λιβύη κι ο ζητούμενος τρίτος δρόμος.

Ή αλλιώς... "μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα"!

 

  Από την ημέρα που ξεκίνησε το αιματοκύλισμα στη Λιβύη από τον αιμοσταγή δολοφόνο Καντάφι, ομολογώ πως μέσα μου γεννήθηκε το αφελές ερώτημα περί της χρησιμότητας κάποιας επέμβασης της Διεθνούς Κοινότητας στη Λιβύη, για να εμποδιστεί ο Καντάφι να σκοτώνει σωρό χιλιάδες πολίτες της χώρας του επειδή τόλμησαν να εξεγερθούν.

  Βέβαια, το αφελές αυτό ερώτημα που έκανα στον εαυτό μου αλλά και στους γύρω μου δεν άργησε να απαντηθεί από όλους με μια φωνή: ΟΧΙ, να μην επέμβει η Διεθνής Κοινότητα, διότι ο τρόπος της επέμβασής της είναι πιο δολοφονικός και πιο καταστροφικός και από τα φασιστικά καθεστώτα για τα οποία υποτίθεται πως επεμβαίνει.
  Διότι, όποιος συμφωνεί με την επέμβαση του ΝΑΤΟ στη Λιβύη, αυτομάτως συναινεί και με τα κατά καιρούς εγκλήματά του, αυτομάτως βάφει τα νοητά του χέρια με το αίμα των στρατιωτών και των αμάχων του Ιράκ, του Αφγανιστάν, της Γιουγκοσλαβίας κλπ.
Κάθε επέμβαση του ΝΑΤΟ δημιουργεί πολλή περισσότερη δυστυχία από όση βρίσκει όταν εισβάλλει, πολλά περισσότερα προβλήματα, πολύ πόνο και πολύ θάνατο.
  Και αφού σκορπίσει τυφλά το θάνατο, μετατρέπει τη χώρα σε προτεκτοράτο των ΗΠΑ. αιωνίως εξαρτώμενο οικονομικά και στρατιωτικά και το ξεπληρώνει αυτό με την άνευ όρων παραχώρηση των φυσικών πόρων της χώρας, που συνήθως έχει να κάνει με την ενέργεια και δη το πετρέλαιο και σπανιότερα με άλλους γωστρατηγικούς σχεδιασμούς.
  Από την άλλη όμως υπάρχει ένας αιμοσταγής ηγεμόνας που δε διστάζει να βομβαρδίζει την ίδια του τη χώρα και τους πολίτες της, προκειμένου να διατηρηθεί στην εξουσία.
  Μπρός γκρεμός και πίσω ρέμα δηλαδή.
Ό,τι και να επιλέξεις απ τα δύο, αυτομάτως νομιμοποιείς χιλιάδες άδικους θανάτους.
Όπως και τότε με το Μιλόσεβιτς. Το ίδιο πρόβλημα.
Ξεκινάς να κατηγορήσεις την εισβολή του ΝΑΤΟ, και βρίσκεσαι να απολογείσαι ως υποστηρικτής του αιμοσταγούς δικτάτορα.
Ξεκινάς να κατηγορήσεις τον Καντάφι, βρίσκεσαι να απολογείσαι ως υποστηρικτής του ΝΑΤΟικού αιματοκυλίσματος.
Μας έχουν φέρει λοιπόν ενώπιον ενός ψευτοδιλήμματος.
Κι όποιος έχει μία απάντηση ελαφρά τη καρδία, ας την ξανασκεφτεί.
  Και όλα αυτά επειδή δεν υπάρχει τρίτος δρόμος. Ή τουλαχιστον δε μας παρουσιάζεται, αφού οι φονιάδες των λαών πασχίζουν να μας βάζουν στο δίλημμα: "πόλεμος ή πόλεμος"!
  Στη ουσία το ίδιο πράγμα δηλαδή με.... άλλο χτένισμα!
Και πραγματικά όσο φαντάζομαι ότι τις επόμενες μέρες θα ξαναδώ στην τηλεόραση τα πλάνα του Ιράκ, του Αφγανιστάν και της Γιουγκοσλαβίας σε νέα... βερσιόν, ανατριχιάζω, αγανακτώ, λυπάμαι και εξοργίζομαι.
  Χόρτασα από πολέμους που γίνονταν... για την ειρήνη (αλησμόνητη αυτή η εμετική δήλωση του Κλίντον για τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία).
  Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ άλλαξε κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς, απλά φτιάχνοντας καλαίσθητο συνδυασμό των νέων "ρούχων" με το νέγρικο χρώμα του, ούτως ώστε να ξεγελάει στο μάτι. Έτσι, ξεκίνησε την αναγραφή και του δικού του ονόματος στο hall of fame των κατά συρροή Φονιάδων.
  Με συμπαραστάτη φυσικά... ποιον; Αυτόν που κατέσφαζε στα προάστια του Παρισιού του αντιφρονούντες. Τον Σαρκοζί, σημερινό πρόεδρο της Γαλλίας, τότε υπουργό Εσωτερικών. Αλλά εκεί το ΝΑΤΟ δεν είχε ανάλογες ευαισθησίες...
  Αφού λοιπόν καταλήγω στην αντίθεση μου στην εισβολή του ΝΑΤΟ, έρχομαι στο άλλο ερώτημα: αν επιτυγχανόταν η μη επίθεση του ΝΑΤΟ στη Λιβύη, εμείς τι θα θέλαμε να γίνει; Να συνεχίζει ο Καντάφι ανενόχλητος τις σφαγές των αντιφρονούντων;
  Και σε αυτό το ερώτημα πρέπει να δοθεί σαφής απάντηση. Διότι είναι και το επιχείρημα των επιτιθέμενων. Και πρέπει να βρεθεί μια πλήρης πολιτική και αποτελεσματική απάντηση σε αυτό. Αλλιώς θα είμαστε κι εμείς με την πλάτη στον τοίχο, ως συναινούντες ενός φονιά, εναντιούμενοι στους άλλους φονιάδες.
  Γενικώς, πέραν των δύο εγκληματικών δρόμων ( 1- σφαγή των Λιβύων απ το ΝΑΤΟ 2-σφαγή των Λιβύων απ τον Καντάφι) πρέπει να βρεθεί και ένας τρίτος δρόμος.
  Ένας τρίτος δρόμος που θα εξασφαλίζει την επέμβαση της διεθνούς κοινότητας χωρίς αιματοκύλισμα. Διότι, ναι, το ΝΑΤΟ θα σκοτώσει χιλιάδες Λιβύους. Αλλά και χωρίς μτο ΝΑΤΟ, και μόνος του ο Καντάφι τους σκοτώνει. Οπότε κάτι πρέπει να γίνει.
  Αφού στη συγκεκριμένη περίπτωση τα πράγματα ξέφυγαν και η κρατική αντίδραση ήταν άνευ προηγουμένου, σε αντίθεση με Τυνησία και Αίγυπτο, όπου οι εξεγέρσεις πέτυχαν πολλά με λίγα θύματα, θα πρέπει να εισακούσουμε και τη φωνή των Λιβύων, αφού κατά κάποιο τρόπο μιλάμε εξ ονόματός τους. Διότι καλή η αυτοδιάθεση των λαών, αλλά όταν η εσωτερική μάχη είναι τόσο άνιση, όσο στη Λιβύη, η απαίτηση για Αυτοδιάθεση καταντά απλώς συντήρηση των κατεστημένων. Και οι Λιβύοι επαναστάτες, μες στην απελπισία τους από τις σφαγές του Καντάφι, ζητούν μια βοήθεια απ' εξω να τους σώσει.
  Επειδή βέβαια η απελπισία δεν είναι και ο καλύτερος σύμβουλος, ίσως δεν αντιλαμβάνονται τι ακριβώς σημαίνει αυτή η "βοήθεια απ' έξω". Εμείς ψύχραιμα αντιλαμβανόμαστε ποια είναι η βοήθεια απ' 'εξω και τι θάνατο κουβαλάει.
  Αλλά επίσης θα πρέπει να βασανίσουμε το μυαλό μας για να απαντήσουμε τελικά μστο ερώτημα "κι αν δεν επενέβαινε το ΝΑΤΟ, θα έπρεπε να αφεθούν οι Λιβύοι στην τύχη τους;"
  Προσωπικά, δεν έχω βρει μία πλήρη απάντηση σε αυτό. Αλλά καλό είναι να σκεφτούμε λίγο παραπάνω πάνω σε αυτό το ερώτημα, για να μην κατηγορηθούμε στο τέλος και ως υποστηρικτές του Καντάφι επειδή είμαστε εναντίον της ΝΑΤΟικής λαίλαπας...
  Δεν αισθάνομαι ικανός αυτή τη στιγμή να δώσω την απάντηση, αλλά νιώθω πως το συγκεκριμένο ερώτημα δεν έχει τεθεί και περιμένω από αυτούς που ίσως κατέχουν την απάντηση, να τη δώσουν.



ΥΓ.:Το τελευταίο αποτελεί προσωπική μου εμπειρία. Η αντίθεσή μου στο ΝΑΤΟ με έβγαλε στη σέντρα ως... σχεδόν φιλοκανταφικό.
Και εδώ που τα λέμε είναι κάπως περίεργη η υπόθεση, γι αυτό και θα πρέπει να βρεθεί αυτός ο "τρίτος δρόμος" που θα εναντιώνεται στους Καντάφι αυτού του κόσμου και παράλληλα θα παρακάμπτει τους φονιάδες του ΝΑΤΟ...
--
http://toixo-toixo.blogspot.com/2011/03/blog-post_20.html