Περιμένοντας το "Μεγάλο Μπουμ"

  Στην Ιαπωνία άνοιξαν οι Ασκοί του Αιόλου.
Ο τεράστιος σεισμός και το τσουνάμι που ακολούθησε, πέραν των πολλών θανάτων, προκάλεσε μεγάλες ζημιές σε Πυρηνικούς Σταθμούς.
  Την πρώτη μέρα τα μαντάτα από την Ιαπωνία ήταν καθησυχαστικά. Τη δεύτερη διατυπώνονταν κάποιες ανησυχίες. Την τρίτη άρχισαν να έρχονται τα κακά νέα. Και κάθε μέρα που περνά, τα μαντάτα από την Ιαπωνία είναι όλο και πιο μαύρα.
Έχουν το μαύρο χρώμα, το χρώμα της κάπνας, του μυστηρίου και του θανάτου.

  Είναι δεδομένο πλέον ότι θα απελευθερωθεί πυρηνική ενέργεια στο περιβάλλον και ότι θα γίνουν κάποιες -μακάρι ελεγχόμενες- εκρήξεις υδρογόνου στους πυρηνικούς σταθμούς, με συνέπειες μη προβλέψιμες.
   Και εδώ έρχεται το απλό ερώτημα: Μπορούμε οι άνθρωποι να ελέγξουμε τα επιτεύγματα της τεχνολογίας;
Μπορούμε να προστατεύσουμε τον πλανήτη και ό,τι υπάρχει σε αυτόν; (συμπεριλαμβανομένων και των ανθρώπων)
Μπορούμε να συνεχίσουμε σε αυτόν το ρυθμό τεχνολογικής ανάπτυξης;

Μήπως πρέπει να ξανατεθεί σε νέα βάση το ζήτημα του πυρηνικού αφοπλισμού;
Κι αν αυτό είναι ουτοπικό, τουλάχιστον να μπουν πολύ αυστηρότεροι κανόνες στη χρήση πυρηνικής ενέργειας και στη συντήρηση των πυρηνικών σταθμών;
Αλλά εδώ που τα λέμε ό,τι μέτρα ασφαλείας και να πάρουμε, η Φύση είναι πάντα πιο δυνατή από εμάς.
Και δεν είναι αντίπαλός μας η Φύση. Αυτή είναι ο σύμμαχός μας που μας κρούει τον κώδωνα του κινδύνου.
Αντίπαλός μας είναι όποιος στρέφεται ενάντια στη Φύση, δηλαδή ενάντια στον Άνθρωπο, αφού και αυτός μέρος της Φύσης είναι.
Χωρίς Φύση, ο άνθρωπος δεν τρέφεται, δεν αναπνέει, δε ζει.
Είναι Ύβρις η προσπάθεια υπέρβασης του Φυσικού Κόσμου από ένα ον του Φυσικού Κόσμου.
Και σαν το Φαέθωνα, πετώντας λιώνουν τα φτερά του και συντρίβεται.

Διαπιστώσαμε για άλλη μια φορά μετά το Τσέρνομπιλ ότι δε χρειάζεται πυρηνικός πόλεμος για να έρθει η καταστροφή.
Οπότε το επιχείρημα περί καλής ή κακής χρήσης της πυρηνικής ενέργειας χάνει την ισχύ του.
Και την καλύτερη πρόθεση να έχει μια χώρα, η καταστροφή απέχει μόνο ένα σεισμό.
Ένα ατύχημα. Μια λάθος ενέργεια από κάποιον.
Η πυρηνική ενέργεια είναι ο νούμερο ένα κίνδυνος για την Ανθρωπότητα, με την ύπαρξή της και μόνο. Και αν στην Ιαπωνία, που φημίζεται για την τεχνογνωσία της, την οργανωτικότητά της κλπ κλπ συμβαίνουν τέτοιες καταστροφές, τότε μπορούμε να υποθέσουμε τι μπορεί να συμβεί με το παραμικρό με το Κοζλοντούι της Βουλγαρίας...

Λένε πολλοί ότι δε χρειάζεται να ανησυχούμε εμείς γιατί "η Ιαπωνία είναι μακριά".
Είναι εξοργιστική, για μένα, αυτή η άποψη.

Και στην Ιαπωνία συνάνθρωποί μας είναι, που άθελά τους γίνονται θύματα της Πυρηνικής Σχιζοφρένειας των μεγαλοκαρχαριών της Ενέργειας.
Δεν έφταιξαν σε τίποτα, δεν το αποφάσισαν οι ίδιοι οι πολίτες να γίνει η Ιαπωνία μία χώρα γεμάτη πυρηνικούς σταθμούς.
Δεν ρωτήθηκαν, δεν ενημερώθηκαν για τις συνέπειες.
Άρα δεν είναι υπεύθυνοι.
Θεωρώ ότι πρέπει αυτοί να πρωτοστατήσουν στον αγώνα για κατά της Πυρηνικής Καταστροφής που απειλεί την Ανθρωπότητα και να τους υποστηρίξουμε όλοι μας.

"Κάτω από το χώμα σαν τα ποντίκια
κι ο εφιάλτης
σε κυνηγά
Τέρμα τα πουλάκια και τα τζιτζίκια
μονάχα βράχια
ραδιενεργά

Θαμμένοι παρέα μ' ατομικά κεφαλάκια
από πυραύλους
Πέρσινγκ και Κρουζ
Κι ο συγκάτοικός μου ακόμα γουστάρει
μόνο πυραύλους σοσιαλιστικούς
Zεις πρωτοπόρο Ναγκασάκι
σε κάθε δρόμο κάθε σοκάκι"
                                 Τζίμης Πανούσης

   Και μια και λέγαμε πόσο "μακριά" είναι η Ιαπωνία.
Οι τσιπούρες, ο τόνος, τα καλαμαράκια κλπ κλπ που τρώμε από πού ψαρεύονται;
Από το Σαρωνικό; Δε νομίζω!
Πολλά απ' αυτά κατεψυγμένα είναι και έρχονται από τον Ινδικό, τον Ειρηνικό, τον Ατλαντικό Ωκεανό.
Και απ' ότι λέγεται στην Ιαπωνία, τα νερά στην περιοχή του πυρηνικού σταθμού είναι ρηχά, γεγονός που σημαίνει πως συσσωρεύονται τα πυρηνικά απόβλητα σε μικρό χώρο και τα ψάρια που περνούν από εκεί, μολύνονται και φεύγουν μακριά από την περιοχή, με αποτέλεσμα να μην μπορεί καν να υπάρξει κάποια "απαγορευμένη ζώνη" αλιέιας.
  Επίσης, οι δημοσιογράφοι από την Ιαπωνία μεταδίδουν ότι η απελευθερωμένη ραδιενέργεια μπορεί να προσβάλει και κάθε είδους προιόντα, όπως αυτοκίνητα και άλλα τεχνολογικά προιόντα. Και είναι δεδομένο ότι θα συνεχίσουμε να εισάγουμε προιόντα από την Ιαπωνία.
  Για του λόγου το αληθές, ήδη οι εταιρείες προσανατολίζονται σε ελέγχους ραδιενεργών ουσιών σε προιόντα πριν την εξαγωγή τους από την Ιαπωνία.

  Είναι ανυπολόγιστες λοιπόν οι συνέπειες της καταστροφής αυτής για όλη την ανθρωπότητα.
  Διότι κάθε άλλη καταστροφή έχει τα αποτελέσματά της, αλλά η πυρηνική καταστροφή έχει μόνιμα αποτελέσματα και για τις γενιές που ακολουθούν.

   Και όλα αυτά τα ξεχνάμε συνήθως, διότι ο κίνδυνος είναι πάντα υφέρπων.
Όλα στη ζωή μας μπορεί να βαίνουν καλώς... ώσπου να γίνει ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΠΟΥΜ και όλα να χαθούν και η γη να διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη και να επιζήσουν μοναχά οι κατσαρίδες.
  Δεν είναι καταστροφολογία, είναι οι λογικοί φόβοι ενός ανθρώπου που νιώθει ότι υπονομεύετι η ίδια η ύπαρξη του είδους του από κάποιους παράφρονες ή άφρονες Χίτλερ της Ενέργειας

Μπουμ

Έπειτα απ' το μεγάλο μπουμ
χίλιοι φακοί να κάνουν ζουμ,
πλάνα ωραία της καταστροφής
με φωτιές και σάρκες να τραφείς
όταν η αράχνη θα νοιώθει ευφυής
στριμωγμένη στο μπετόν της οροφής.

Είχες πει χρειάζεται καιρός
να φτιαχτούν σκουπίδια ένας σωρός
να σκεπαστούνε φεγγίτες και φωταγωγοί
να συμβούνε θάνατοι αργοί
να γεννηθούνε καινούργιοι πυροτεχνουργοί
για να αξίζει να επιστρέψεις στον πλανήτη γη.

Τη ζωή που σκότωσα εγώ
είναι η ζωή που νοσταλγώ
με τα σκεπάσματά σου έχω σκεπαστεί
το κορμί σου έχω αφουγκραστεί
η ύπαρξή σου καράβι που έχει βυθιστεί
με φωνάζεις τελευταίο ασυρματιστή.

Μπαίνοντας πρωί σε ένα ταξί
καίγομαι μέσα στο οξύ
βλέπω στα μάτια των περαστικών
ξυραφιές ονείρων χθεσινών
σου κοκκινίζει τα νύχια το μανόν
και είσαι θύτης μα και το θύμα συνθηκών.                          Κώστας Τριπολίτης




ΥΓ.: Δεν έχω γνώσεις Φυσικής, Χημείας, Βιολογίας κλπ.
Τα παραπάνω αποτελούν απλώς σκέψεις και εύλογους φόβους ενός ανθρώπου που βλέπει, ακούει και μαθαίνει τα νέα από την άλλη άκρη της Γης, η οποία δε βρίσκεται και τόσο μακριά όσο νομίζουν αρκετοί...