Χτες στο περιοδικό Έψιλον διάβασα ένα κείμενο του Χριστόφορου Κασδάγλη που μπορώ να πω πως ξύπνησε την έμπνευση μέσα μου, ειδικά η παρακάτω φράση.
"Ζούμε σε μία κοινωνία όπου λειτουργούν όλοι οι θεσμοί που θα εξασφάλιζαν θεωρητικά τη διαφάνεια : τηλεόραση, εφημερίδες όλων των αποχρώσεων, ραδιόφωνα. Και ακόμα επικουρικά, δορυφορικά συστήματα, κινητά τηλεφώνα, εναλλακτικά μίντια, τόποι κοινωνικής δικτύωσης"
"Και όμως, ζούμε σε μία κοινωνία που, λιγότερο από κάθε άλλη φορά τα τελευταία 35 χρόνια εγγυάται τη διαφάνεια και το δημόσια έλεγχο στα τεκταινόμενα"
Η κοινωνία μας δέχεται πολλαπλά χτυπήματα εκμαυλισμού. Τη θέση του κοινού συμφέροντος έχει πάρει το προσωπικό συμφέρον. Και όλα τα μέσα θα μπορούσαν να καταπατήσουν το θλιβερό αυτό φαινόμενο της διάλυσης της ζωής και υιοθέτησης μίας νέας πιο γρήγορης, αποσαθρωτικής, καταναλωτικής, αυτοκαταστροφικής. Η δημοκρατία μας είναι συγκεκαλυμμένη ολιγαρχία εκλεγμένοι από τους λίγους ωφελουμένους. Το κάθε τι καμουφλάρεται βάζοντας στο βωμό τη διαφάνεια και προτάσσοντας χρήματα.
Ο κόσμος είναι μία αδιανόητη έκφραση του τελικού σταδίου μιας συνεχούς διαμαρτυρομένης μάζας ανθρώπων που ως θεατές παρακολουθούν τους άλλους να ζουν με δανεισμένα όνειρα.
Την αλήθεια την γνωρίζουμε, τη διαισθανόμαστε αλλά εκφέροντας την θυσιάζουμε αγαθά, δόξα και άνεση, προσφερόμενα από τους θεωρητικά αυτοαποκαλούμενους ανώτερους ως δέλεαρ για την εκλογή τους και την εξασφάλιση εύκολων αλλά και ακάθαρτων χρημάτων τους. Όχι μόνο μας αποσιωπούν αλλά και χωρίς ιδιαίτερη πίεση μας βάζουν να κλείνουμε το στόμα μας και τα μάτια μας με τα δικά μας χέρια.
Ζούμε έναν αδιάκοπο αδυσώπητο πόλεμο παραμερίζοντας αξίες και ψάχνοντας ψεύτικες ουτοπίες. Αντί να χρησιμοποιούμε τα μέσα υπέρ μας διασφαλίζοντας καλύτερη διεξαγωγή της δημοκρατίας μας, πολίτευμα βαθιά ριζωμένο στην Αρχαία Ελλάδα για καλύτερη ποιότητα ζωής, τα μέσα και όλοι οι φορείς συμμαχούν εναντίον αυτών που τους δίνουν δύναμη και επιλέγουν αυτούς που έχουν δύναμη και τους δίνουν εύκολα χρήματα όμως ξεπλυμένα από την ντροπή.
Στην Λιβύη τουλάχιστον όλοι γνωρίζουν ότι ο Καντάφι ζει εις βάρος τους, και δολοφονεί τα όνειρα τους και τα δικαιώματά τους. Τον πολεμούν όμως, χάνοντας την ζωή τους, αλλά πόσο ακόμα θα αντέξει ένας άνθρωπος που δεν έχει ψυχικά αποθέματα ? Παλεύουν για να ζήσουν αξιοπρεπέστατα, έχουν πλήρη γνώση και κάνουν ότι μπορούν για να διεκδικήσουν καλύτερες συνθήκες ζωής.
Και εμείς κάτι έχουμε ψιλιαστεί, αλλά είμαστε βυθισμένοι στη δυσπραγία μας παρακαλώντας τον γνωστό πολιτικό με ρουσφέτια τονώνοντας τη δύναμή του.
Έχουμε γίνει έρμαια εξυπνάκηδων και εάν δεν αντιδράσουμε το απόλυτο χάος δεν είναι πολύ μακριά.
Νότα Γυδάκου
0 comments:
Post a Comment
Σχολιάστε ότι διαβάζετε και βοηθήστε το κουνάβι να μάθει περισσότερα για το τι προτιμάτε να διαβάζετε!