OΛΥΜΠΙΑΚΟΣ: Η βοήθεια Ρόμενταλ, Ριέρα

Ο Ολυμπιακός μπορούσε (και έπρεπε βάσει των ευκαιριών που είχε) όχι απλά να κερδίσει τον ΠΑΟΚ, αλλά να είχε πετύχει κι... ένα σκορ ασφαλείας για τον επαναληπτικό της Τούμπας. Και θα το έκανε αν είχε μπει γκολ η μπάλα στα μισά από τα δοκάρια που είχε (τέσσερα συνολικά) και δεν είχε κοιμηθεί η άμυνα στην μοναδική επίθεση των Θεσσαλονικέων στο δεύτερο ημίχρονο.

Με τα «αν» όμως δεν ζει κανείς και δεν πρέπει να ξεχνάμε και την εικόνα του Ολυμπιακού στον αγώνα, παρά το γεγονός ότι στην πράξη οι «ερυθρόλευκοι» έχασαν την ευκαιρία για ένα σκορ 2-0, που θα άλλαζε τα δεδομένα της ρεβάνς. Απόντος του Φουστέρ δεν είχε το πρέσινγκ άλλων αγώνων, ενώ αυτήν τη φορά δεν μπορούσε να παίξει και να κάνει πολλές φάσεις από τον άξονα. Ο Ιμπαγάσα δεν ήταν σε μεγάλη μέρα και η προσφορά του (σημαντική) προήλθε από τα στημένα. Μοιραία φάνηκε περισσότερο αυτήν τη φορά η έλλειψη βοήθειας από τους ακραίους και συγκεκριμένα τους Ριέρα, Ρόμενταλ. Και δεν είναι μόνον αυτό το παιχνίδι. Ούτε είναι θέμα σύγκρισης (δεν πέρασε δα τόσος καιρός για να έχει ξεχάσει κανείς τους Γκαλέτι, Τζόρτζεβιτς).

Είναι και το ίδιο το παιχνίδι του Ολυμπιακού, το στυλ του Βαλβέρδε που απαιτεί περισσότερο παιχνίδι, μεγαλύτερη δημιουργία φάσεων από τα πλάγια. Κι αυτό στην πράξη δεν γίνεται. Μήπως είναι τυχαίο ότι ο πρώτος παίκτης που ζήτησε ο Ισπανός και έκλεισε για το καλοκαίρι είναι ο Χαβίτο;

Ο Ρόμενταλ ξέρει άριστα τη θέση, από πλευράς τακτικής είναι πολύ καλός, αλλά το ερώτημα είναι πόσες φάσεις βγάζει. Το ίδιο ερώτημα αφορά και τον Ριέρα. Με τον Ισπανό να κλείνει πολλές φορές προς τον άξονα, να μην επιχειρεί καν να παίξει από τα άκρα, να περάσει τον αντίπαλό του και να βγάλει σέντρα. Δεν είναι επίσης τυχαίο ότι οι δύο ακραίοι ήταν οι πρώτες αλλαγές. Με τον Βαλβέρδε όμως να βάζει αντί του Ριέρα τον Χολέμπας και όχι τον Ζαϊρί, που όταν μπήκε προς το τέλος του αγώνα... υπενθύμισε στον προπονητή του ότι είναι ακραίος επιθετικός και να γίνει απειλητικός, σε αντίθεση με τον Γερμανό που είναι μπακ.