Τον Μάρτιο, όταν ανακοινώθηκαν τα πρώτα μέτρα, πολλοί ήταν αυτοί που στοιχημάτιζαν για το αν θα «τη βγάζαμε» ή όχι μέχρι τα μέσα του καλοκαιριού. Και να που τα καταφέραμε. Αν η παραπάνω πρόταση σας έκανε να νομίζετε ότι το άρθρο αυτό έχει αισιόδοξο χαρακτήρα, τότε, λυπάμαι, αλλά κάνετε λάθος.
Και που τα καταφέραμε, τί έγινε αγαπητοί αναγνώστες; Ή μάλλον ορθότερη ερώτηση είναι το «τί καταφέραμε;;;»
Καταφέραμε να αποτρέψουμε την ψήφιση των νόμων που έχουν ως άμεσο στόχο εμάς; Σαφώς και όχι! Γιατί αντί να πολεμήσουμε για το δίκαιο της αξιοπρέπειάς μας, αντί να προσπαθήσουμε να εμποδίσουμε την επιδρομή στα εισοδήματα, τις συντάξεις και τα εργασιακά δικαιώματά μας, αποφασίσαμε (και πάλι) να πιστέψουμε τα φούμαρα των Αλαφουζο-Πρετεντέριδων ότι κάποια σκοτεινή δύναμη επιβουλεύεται, τάχα, τον τουρισμό μας, και ότι αυτή είναι ο πραγματικός εχθρός του λαού. Ότι, δηλαδή, δεν είναι οι τράπεζες και οι μεγαλοκαρχαρίες της οικονομικής ζωής που πιέζουν το απρόσωπο (;;;) κράτος να λάβει μέτρα υπέρ της συγκέντρωσης του πλούτου στα χέρια των ιδίων. Επιλέξαμε ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ να μην πολεμήσουμε. Εμείς, οι ίδιοι, που θέλουμε να πιστεύουμε ότι είμαστε απόγονοι ηρώων που δεν αποδέχονταν τη σκλαβιά. Δεν ξέρω αν εκείνοι ήταν ήρωες. Πάντως εμείς δεν είμαστε ούτε καν απόγονοι ηρώων. Σκύψαμε το κεφάλι, πιστεύοντας το χυδαίο ψέμα ότι τα μέτρα είναι αναγκαία για να καλυτερέψει μελλοντικά η ζωή μας. Εθελοντικά γίναμε (και καταδικάσαμε και τις μελλοντικές γενιές να είναι) σκλάβοι μέσα στο ίδιο μας το σπίτι, υπηρετώντας τις 10-20-30 ή και 80 προνομιούχες οικογένειες της χώρας μας. Το χειρότερο, όμως, είναι ότι είμαστε πολύ πρόθυμοι να ξαναεπιλέξουμε την ίδια χυδαία σκλαβιά αν ξαναγίνουν εκλογές τους ερχόμενους μήνες. Και προφανώς εννοώ ότι είτε το ΠΑΣΟΚ ξαναβγεί, είτε η ΝΔ, εμείς θα είμαστε κάτω από τον ίδιο ζυγό: τις 80 αυτές οικογένειες, που μαζί με τις αντίστοιχες των άλλων χωρών στοχεύουν την απανταχού εργατική τάξη. Εμείς φταίμε, λοιπόν, και όχι εκείνοι. Ούτε οι ίδιοι οι κεφαλαιοκράτες, ούτε οι κυβερνήσεις-σκυλάκια τους. Εμείς και μόνο εμείς που δεν ανοίγουμε τα μάτια μας για να αντικρύσουμε στα ίσα το ποιος είναι απέναντί μας.
Θεωρητικά πρέπει να κλείσω αισιόδοξα. Έτσι τουλάχιστον μας έλεγαν στο σχολείο. Να κλείνουμε με μια ευχή ή κάτι αντίστοιχο. Εγώ, λέω να κλείσω με Χατζηδάκι.
«Καληνύχτα Κεμάλ. Αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ »
Υ.Γ.: Στο τέλος του στίχου, δεν υπάρχει σημείο στίξης. Μπορείτε να επιλέξετε αν θα βάλετε τελεία, ή ερωτηματικό.
0 comments:
Post a Comment
Σχολιάστε ότι διαβάζετε και βοηθήστε το κουνάβι να μάθει περισσότερα για το τι προτιμάτε να διαβάζετε!